ទោះបីជាប្រព័ន្ធអត្រាប្តូរប្រាក់របស់ចិនបានកំពុងតែធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកប្រព័ន្ធកំណត់តាមទីផ្សារក៏ដោយ ក៏វានៅតែខ្វះភាពបត់បែនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីឱ្យក្លាយទៅជាប្រព័ន្ធដំណើរការល្អពិតប្រាកដ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ចិនបានធ្វើឱ្យមានភាពរីកចម្រើនដ៏សំខាន់លើកសេរីកម្មផ្នែកដើមទុន និងអន្តរជាតិតូបនីយកម្មលើប្រាក់យន់ (RMB) ប៉ុន្តែដំណើរការនេះបានធ្វើមានការធ្លាក់ចុះមួយចំនួនផងដែរ ដែលមួយផ្នែកដោយសារតែស្ថានភាពម៉ាក្រូសេដ្ឋកិច្ចកាន់តែអាក្រក់ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ។ ហើយការវិនិយោគទុននៅក្រៅប្រទេសដែលមានទំហំដ៏ធំធេងរបស់ចិនត្រូវបានរាំងស្ទះដោយសារតែការរឹតត្បិតហិរញ្ញវត្ថុឆ្លងដែនរបស់ខ្លួន។
ចំពេលដែលមានភាពប្រឈមទាំងអស់នេះ តើចិនគួរតែបន្តបើកចំហវិស័យហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្លួនឬទេ?
មានហេតុផលបីដែលចិនគួរតែធ្វើ។ ទី១ ការបើកចំហហិរញ្ញវត្ថុ គឺជាលក្ខខណ្ឌដ៏សំខាន់ដែលអាចសម្រេចបានដោយកំណើនប្រកបដោយចីរភាព។ ការបើកចំហហិរញ្ញវត្ថុ គឺមានលក្ខណៈអំណោយផលចំពោះការច្នៃប្រឌិតផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដែលជួយសម្របសម្រួលដល់កំណើនសេដ្ឋកិច្ច។ ទី២ ការបើកចំហហិរញ្ញវត្ថុ គឺជាមធ្យោបាយដ៏សំខាន់ដែលប្រទេសមួយអាចទប់ស្កាត់ហានិភ័យហិរញ្ញវត្ថុជាលក្ខណៈប្រព័ន្ធមិនឱ្យកើតឡើង។ នេះក៏ដោយសារតែការបើកចំហហិរញ្ញវត្ថុអាចដាក់ចេញនូវគំនិតរីកចម្រើនបន្ថែមទៀតសម្រាប់ការគ្រប់គ្រង បច្ចេកវិទ្យា និងវិធានផ្សេងៗ។ ទី៣ ការបើកចំហហិរញ្ញវត្ថុ គឺជាមធ្យោបាយដ៏សំខាន់ក្នុងការចូលរួមយ៉ាងសកម្មនៅក្នុងដំណើរការកែលម្អរអភិបាលសេដ្ឋកិច្ចសកល។ របៀបវារៈសំខាន់ៗទាំងអស់នេះដែលចិនចង់អនុវត្តន៍ គឺតម្រូវឱ្យចិនធ្វើឱ្យប្រព័ន្ធហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្លួនកាន់តែប្រសើរឡើងជាមួយនឹងប្រព័ន្ធហិរញ្ញវត្ថុអន្តរជាតិ។
មានដំណោះស្រាយគោលនយោបាយមួយចំនួនដែលអាចធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវប្រព័ន្ធហិរញ្ញវត្ថុរបស់ចិន។
ទី១ ចិនចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវការសម្របសម្រួលរវាងកំណែទម្រង់ហិរញ្ញវត្ថុ និងមិនមែនហិរញ្ញវត្ថុ។ អត្រាការប្រាក់អាចកំណត់ទៅតាមទីផ្សារតែម្យ៉ាងគត់ ប្រសិនបើមានកំណែទម្រង់បំពេញបន្ថែមនៅលើវិស័យដទៃទៀត ដូចជាសហគ្រាសរបស់រដ្ឋ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ភាពជោគជ័យនៃការបើកចំហហិរញ្ញវត្ថុអាស្រ័យថាតើស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុនៅក្រៅប្រទេសអាចត្រូវបានគេផ្តល់ជាប្រយោជន៍ជាតិពិតប្រាកដ ឬយ៉ាងណា។
ទី២ ចិនចាំបាច់ត្រូវការកម្លាំងទីផ្សារធ្វើការបន្ថែមទៀតក្នុងការកំណត់សញ្ញាតម្លៃទីផ្សារហិរញ្ញវត្ថុ។ ទីក្រុងប៉េកាំងមានឱកាសនឹងធ្វើដូច្នេះនាពេលឥឡូវនេះ ជាមួយនឹងអត្រាប្តូរប្រាក់ ខណៈដែលសេដ្ឋកិច្ចមានស្ថិរភាព និងការរំពឹងទុកសម្រាប់ការធ្លាក់ចុះប្រាក់យន់រហូតដល់បំណាច់ឆ្នាំ២០១៦។
ទី៣ ចិនចាំបាច់ត្រូវតែបង្កើត និងអភិវឌ្ឍន៍ផែនការសម្រាប់គ្រប់គ្រងលំហូរដើមទុនឆ្លងដែនទាំងកម្រិតមីក្រូ និងម៉ាក្រូ។
ទី៤ ចិនគួរតែផ្តល់ទៅឱ្យស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុបរទេសដែលជាផលប្រយោជន៍ជាតិ មុនពេលឈានចូលទៅដល់ ក៏ដូចជាការសម្រួលដល់ភាគហ៊ុនស្ថាប័នបរទេសនៅក្នុងស្ថាប័នជាតិដែលផ្តល់ទុនបរទេសនូវស្ថានភាពប្រកួតប្រជែងដោយចំហ និងយុត្តិធម៌។
ទី៥ ចិនគួរតែបើកចំហទីផ្សារដើម្បីវាយតម្លៃអត្រាឥណទាន ធ្វើឱ្យច្បាស់លាស់នូវបញ្ហាពន្ធដារសម្រាប់អ្នកវិនិយោគិនបរទេសដែលវិនិយោគនៅក្នុងទីផ្សារមូលប័ត្ររបស់ចិន និងធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្លួន។ ការដែលធ្វើបែបនេះនឹងជួយកាត់បន្ថយគម្លាតរវាងបទបញ្ញត្តិគ្រប់គ្រង និងការអនុវត្តទីផ្សារនៅក្នុងប្រទេសចិន បើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងស្តង់ដាអន្តរជាតិ។
ទី៦ ចិនគួរតែបង្កើត និងអភិវឌ្ឍប្រព័ន្ធឱ្យបានទូលំទូលាយសម្រាប់ការផ្តល់សេវាកម្មហិរញ្ញវត្ថុ ដែលទាញផលប្រយោជន៍ពីឱកាសក្នុងការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងផ្នែកឧស្សាហកម្មក្នុងស្រុក និងគំនិតផ្តួចផ្តើមផ្លូវមួយ ខ្សែក្រវ៉ាត់មួយ។ ការធ្វើបែបនេះនឹងជួយធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវវិសាលភាព និងភាពស៊ីជម្រៅនៃការធ្វើប្រតិបត្តិការ និងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការហិរញ្ញវត្ថុឆ្លងដែនរបស់ចិន រួមមានទាំងទីផ្សារមូលធននៅក្នុងប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ និងមជ្ឈមណ្ឌលហិរញ្ញវត្ថុអន្តរជាតិ។
ទីបំផុត កម្លាំងទីផ្សារធ្វើការយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាពនៅក្នុងវិស័យហិរញ្ញវត្ថុ ដែលចិនចាំបាច់ត្រូវតែដោះស្រាយបញ្ហានៃភាពរង្គោះរង្គើរទីផ្សារហិរញ្ញវត្ថុដោយការដាក់បញ្ចូលគ្នានូវវិស័យហិរញ្ញវត្ថុផ្លូវការ និងក្រៅផ្លូវការ។ ភាពខុសគ្នាដ៏ចម្បងនេះនៅតែបន្តកើតមានឡើងរវាងអត្រាការប្រាក់ដែលអ្នកឱ្យខ្ចីផ្លូវការ និងក្រៅផ្លូវការ រួមគឺរវាងអ្នកខ្ចីឯកជន និងរដ្ឋដើម្បីទទួលបានប្រាក់កម្ចីពីធនាគារ៕
ប្រភព: East Asia Forum ចុះថ្ងៃទី២៣ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៧
No comments:
Post a Comment