Saturday, August 27, 2022

វិភាគអន្តរជាតិ៖ «ពិភពលោក» ដែលបុរសខ្លាំង ពូទីន ចង់បាន


(វ៉ាស៊ីនតោន)៖ ប្រធានាធិបតីរុស្ស៉ី លោក វ្ល៉ាឌីមៀ ពូទីន បាន និងកំពុងប្ដេជ្ញាចិត្តបង្កើតអនាគតថ្មីមួយសម្រាប់រុស្ស៉ី ដែលត្រឡប់ទៅរកភាពខ្លាំងរបស់ខ្លួនឡើងវិញដូចកាលពី អតីតកាល។ បើតាមអ្នកជំនាញខាងកិច្ចការការបរទេស ដូចជាលោកស្រី ហ្វីយ៉ូណា ហៀល (FIONA HILL) មកពីវិទ្យាស្ថាន Brookings មានមូលដ្ឋានក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក លោក ពូទីន សម្រេចចិត្តឈ្លានពានចូលអ៊ុយក្រែន មិនមែនគ្រាន់តែដោយសារលោកមានអារម្មណ៍ថារុស្ស៉ីត្រូវបានគំរាមកំហែងដោយបក្សសម្ព័ន្ធយោធាណាតូ ឬក៏ការបង្កហេតុ ដោយលោកខាងលិច តែប៉ុណ្ណោះទេ។


លោក ពូទីន បានបញ្ជាឱ្យកងទ័ពរបស់លោកវាយសម្រុកចូលអ៊ុយក្រែន នៅក្រោមស្លាក «ប្រតិបត្តិការយោធាពិសេស» កាលពីខែកុម្ភៈកន្លងទៅ គឺដោយសារតែលោកមានជំនឿ យ៉ាងមុតមាំថារុស្ស៉ីមានសិទ្ធិពិសេស ក្នុងការគ្រប់គ្រងលើអ៊ុយក្រែនទាំងអត្តសញ្ញណ និងការធ្វើសមាហរណកម្មប្រជាជនអ៊ុយក្រែនបញ្ចូលទៅក្នុងចក្រភពរុស្ស៉ី។ នេះគឺការពិត មួយដែលពិបាកនឹងប្រកែក ពីព្រោះថាគំនិតបែបនេះត្រូវបានលោក ពូទីនផ្ទាល់ជាអ្នកលាតត្រដាងដោយខ្លួនឯង តាំងតែពីមុនសង្រ្គាមនៅអ៊ុយក្រែនផ្ទុះឡើងមកម្ល៉េះ នៅក្នុង បទវិចារណកថាជាសំណេរជាង ៥០០០ពាក្យ ចេញផ្សាយកាលពីខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២១ ក្រោមចំណងជើងថា «On the Historical Unity of Russians and Ukrainians» ឬអាចប្រែជាភាសាខ្មែរថា «ស្ដីពីការរួបរួមគ្នាជាប្រវត្តិសាស្ត្រនៃប្រជាជនរុស្ស៉ី និងអ៊ុយក្រែន»។


នៅក្នុងបទវិចារណកថានេះ លោក ពូទីន បានទទូចថាប្រជាជនបេឡារុស រុស្ស៉ី និងអ៊ុយក្រែន សុទ្ធសឹងជាកូនចៅជំនាន់ក្រោយនៃជនជាតិរុស (Rus) ជាមនុស្សសម័យបុរាណ ដែលបានតាំងទីលំនៅ នៅចន្លោះសមុទ្រខ្មៅ និងសមុទ្របាល់ទិក។ លោក ពូទីន បានអះអាងថាជាតិសាសន៍ទាំង៣នេះមានទឹកដីរួម ភាសារួម និងមានជំនឿរួមលើសាសនាគ្រឹស្ដ និកាយអូតូដុក ហើយផ្អែកលើគំនិតបែបនេះឯង ទើបធ្វើឱ្យគេយល់ថាលោក ពូទីន មិនដែលបានចាត់ទុកអ៊ុយក្រែនជារដ្ឋអធិបតេយ្យមួយនោះទេ។ លោក ពូទីន បានសរសេរ ទៀតថា «រុស្ស៉ីត្រូវបានគេប្លន់យកទឹកដីស្នូល នៅពេលដែលគណបក្សបុលសេវិក (Bolsheviks) បង្កើតសហភាពសូវៀតក្នុងឆ្នាំ១៩២២ និងបង្កើតជាសាធារណរដ្ឋសង្គមនិយម សូវៀតអ៊ុយក្រែន។


បើតាមលោក ពូទីន នៅក្រោយសូវៀតដួលរលំនៅឆ្នាំ១៩៩១ បណ្ដាប្រទេសលោកខាងលិចនាំមុខដោយសហរដ្ឋអាមេរិកបានប្រើប្រាស់អ៊ុយក្រែន ជាឧបករណ៍ដើម្បីគំរាមកំហែង ដល់រុស្ស៉ី និងបានគាំទ្រការកើនឡើងនៃគំនិតជាតិនិយមជ្រុល «ណេអូណាហ្ស៉ី» (neo-Nazis) នៅក្នុងប្រទេសអ៊ុយក្រែន។ សម្រាប់លោក ពូទីន ការបញ្ជូនកងទ័ពចូលអ៊ុយក្រែន គឺសំដៅធានាឱ្យបានថារុស្ស៉ីនឹងមិនបាត់បង់អ៊ុយក្រែន ហើយអ៊ុយក្រែនអាចធ្វើជារដ្ឋអធិបតេយ្យបាននៅក្រោមភាពជាដៃគូជាមួយរុស្ស៉ី ដូចដែលបុរសខ្លាំងរុស្ស៉ីរូបនេះលើកឡើង «យើងគឺជាប្រជាជនតែមួយ»។


ម្លោះហើយ តាមរយៈបទវិចារណកថាខាងលើ និងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ស្រដៀងៗគ្នាជាច្រើនទៀតរបស់វិមានក្រឹមឡាំង វាបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាលោក ពូទីន ចង់បាន ពិភពលោកមួយជាទីដែលចក្រភពរុស្ស៉ី ជាមេដឹកនាំ «សហភាពស្លាវិក» ថ្មីមួយដែលរួមមានប្រទេស ៣បញ្ចូលគ្នា នោះគឺរុស្ស៉ី អ៊ុយក្រែន និងបេឡារុស ហើយអាចនឹង បូកបញ្ចូលទាំងបណ្ដាប្រទេសក្នុងតំបន់អាស៊ីកណ្ដាលដែលធ្លាប់ជាអតីតរដ្ឋក្នុងសហភាពសូវៀត និងដែលទទួលស្គាល់អំណាចរបស់រុស្ស៉ី នៅក្រោយសង្រ្គាមត្រជាក់ ដូចជាកាហ្សាក់ស្ថានជាដើម។


មិនតែប៉ុណ្ណោះ លោកក៏ចង់បានផងដែរឱ្យលោកខាងលិច និងប្រទេសដទៃ ក្នុងពិភពលោកទទួលស្គាល់តួនាទីផ្ដាច់មុខរបស់រុស្ស៉ីនៅក្នុងតំបន់អឺរ៉ាស៊ី។ ប៉ុន្តែ ធ្វើបែបនេះ វាមិនមែនត្រឹមតែជាការបង្កើត «ដែនឥទ្ធិពល» នោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គឺជាការបង្កើត «ដែនគ្រប់គ្រង» តែម្ដង។ លោក ពូទីន ត្រូវបានគេមើលឃើញថាមានភាពប្រាកដប្រជាខ្លាំង ណាស់ ក្នុងការសម្រេចគោលដៅទាំងនេះតាមមធ្យោបាយយោធា និងមិនមែនយោធា។ លោកបានដឹកនាំរុស្ស៉ីធ្វើសង្រ្គាមនៅក្នុងប្រទេសអ៊ុយក្រែន ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១៤មកម្ល៉េះ ជាពេលមូស្គូបានក្រសោបយកតំបន់គ្រីមៀពីអ៊ុយក្រែន និងគាំទ្រក្រុមផ្ដាច់ខ្លួននៅក្នុងតំបន់ដុនបាស់ស្ថិតនៅភាគខាងកើតអ៊ុយក្រែនដែលបានក្លាយជាគោលដៅដ៏សំខាន់នៅក្នុង សង្រ្គាមសព្វថ្ងៃ។


លោក ពូទីន ក៏ធ្លាប់បានបញ្ជាក់ដែរថារុស្ស៉ីមានអំណាចសើរើនិយម ក្នុងសុន្ទករថាមួយកាលពីខែមីនា ឆ្នាំ២០១៤ ក្នុងពេលបញ្ចូលតំបន់គ្រីមៀចូល ក្នុងឧបសម្ព័ន្ធរបស់រុស្ស៉ី ជាមួយ ការព្រមានថារុស្ស៉ីត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីចាត់វិធានការឆ្លើយតបទៅនឹងការជ្រៀកជ្រែកពីកម្លាំងអរិភាពខាងក្រៅណាមួយ ចូលក្នុងតំបន់ដែលជាដែនឥទ្ធិពលរុស្ស៉ី។ ដើម្បីអាច បោះជំហាននេះកាន់តែងាយស្រួល លោក ពូទីន បានចាប់ផ្ដើមសើរើនយោបាយ ជាពិសេសគឺសេដ្ឋកិច្ច និងការបរទេស ដោយលោកចាប់ផ្ដើមកាត់បន្ថយការពឹងផ្អែកលើការធ្វើ ពាណិជ្ជកម្មជាមួយសហរដ្ឋអាមេរិក និងអឺរ៉ុប តាមរយៈការជំរុញឱ្យបង្កើនការផលិតនៅក្នុងស្រុក។ ដោយឡែក និយាយពីនយោបាយការបរទេស លោក ពូទីនបានចាប់ផ្ដើមងាក ទៅពង្រីកទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសនៅអាស៊ី មជ្ឈិមបូព៌ា និងអាហ្រ្វិក ពោលគឺមិនមែនប្រទេសលោកខាងលិច ឬជាសម្ព័ន្ធមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់លោកខាងលិច។


ធ្វើបែបនេះ ដើម្បីទប់ទល់នឹងទណ្ឌកម្មរបស់លោកខាងលិច ហើយគេក៏បានឃើញហើយដែរថានៅក្នុងសង្រ្គាមអ៊ុយក្រែន រុស្ស៉ីបានបង្វែរទីផ្សារប្រេង និងឧស្ម័នរបស់ខ្លួនទៅកាន់ ប្រទេសក្នុងតំបន់អាស៊ី តួយ៉ាងចិន និងឥណ្ឌា។ មកទល់នឹងពេលនេះ វិធានការឆ្លើយតបពីសំណាក់លោកខាងលិចប្រឆាំងនឹងសង្រ្គាមរបស់រុស្ស៉ី នៅអ៊ុយក្រែននៅតែមានភាព រឹងមាំ តែពួកគេក៏ត្រូវតែដឹងដែរថាពួកគេកំពុងដោះស្រាយ និងប្រឈមមុខជាមួយបុរសខ្លាំងម្នាក់ដែលចង់បង្កើតប្រវតិ្តសាស្ត្រថ្មី ស្របទៅតាមចក្ខុវិស័យអតីតកាលរបស់លោក ដែលស្រមៃចង់ឃើញ «ចក្រភពរុស្ស៉ីដ៏ខ្លាំងមួយ»៕ ដោយៈ Fresh News

វិភាគអន្តរជាតិ៖ តើសម្ព័ន្ធភាពយោធារវាងចិន និងរុស្ស៉ី រឹងមាំប៉ុនណា?


(វ៉ាស៊ីនតោន)៖ ក្រុមមន្ត្រី និងអ្នកជំនាញផ្នែកកិច្ចការយោធា នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក បានលើកឡើងជារឿយៗថាការគាំទ្រដោយប្រយោលរបស់ចិន ចំពោះរុស្ស៉ីជុំវិញសង្រ្គាមនៅអ៊ុយក្រែន បានបង្កឱ្យមានការព្រួយបារម្ភសាជាថ្មីពីលទ្ធភាពនៃការបង្កើត «សម្ព័ន្ធភាពយោធាជាផ្លូវការ» រវាងចិន និងរុស្ស៉ី ក្នុងបរិបទដែលប្រទេសទាំង២ កំពុងឈរលើគោលជំហររួម នោះគឺប្រឆាំងជាមួយសហរដ្ឋអាមេរិក និងលោកខាងលិច។

ទាំងរុស្ស៉ី និងចិនសុទ្ធតែបានបដិសេធថាខ្លួនមិនមានចេតនាបង្កើតសម្ព័ន្ធភាពយោធាផ្លូវការណាមួយនោះទេ បើទោះជាទំនាក់ទំនងទ្វេភាគីកាន់តែមាន ភាពស្អិតល្មួតនឹងគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ប្រឈមមុខនឹងការប្រជែងជាមួយសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលជា «គូសត្រូវរួម» ចិន និងរុស្ស៉ីប្រហែលជាចៀស មិនរួចឡើយពីការពង្រឹងសម្ព័ន្ធភាពយោធា ដូចដែលគេបាន និងកំពុងឃើញស្រាប់ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ដូច្នេះ ដើម្បីអាចដឹងពីភាពស៊ីជម្រៅនៃទំនាក់ទំនង នេះ គេគួរតែស្វែងយល់ពីប្រវត្តិនៃទំនាក់ទំនងយោធារវាងប្រទេសទាំង២ ជាមុនសិន។

បើត្រឡប់ទៅកាន់អតីតកាល កិច្ចសហប្រតិបត្តិការលើវិស័យយោធា និងបច្ចេកវិទ្យា គឺជាស្នូលដ៏សំខាន់នៃទំនាក់ទំនងទ្វេភាគីរវាងចិន និងរុស្ស៉ី រហូតមក ទល់នឹងសព្វថ្ងៃ។ ជាលក្ខណៈនយោបាយ ជំនួយយោធា និងការលក់អាវុធ បានបង្កើតមូលដ្ឋានទំនាក់ទំនងការទូត ហើយជាលក្ខណៈយោធា វាបានចូល រួមចំណែកក្នុងការអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពកងទ័ពរំដោះប្រជាជនចិន (PLA) និងឧស្សាហកម្មផលិតអាវុធរបស់ចិន។ ជំនួយយោធា និងការលក់អាវុធបានដើរ តួនាទីយ៉ាងសំខាន់ ក្នុងការពង្រឹងទំនាក់ទំនងរវាងចិន និងអតីតសហភាពសូវៀត។ នៅក្រោយសង្រ្គាមកូរ៉េ (១៩៥០ ដល់ឆ្នាំ១៩៥៣) ចិនបានទទួលរង ការខាតយ៉ាងដំណំទាំងកងទ័ព និងសព្វាវុធ ដោយសារតែធ្វើអន្តរាគមន៍យោធាជួយកូរ៉េខាងជើង កុំឱ្យធ្លាក់ចូលក្នុងកណ្ដាប់ដៃសហរដ្ឋអាមេរិក និងកូរ៉េខាងត្បូង។

ក្នុងខែតុលា ឆ្នាំ១៩៥១ ទីក្រុងមូស្គូ បានយល់ព្រមផ្ដល់ជំនួយបរិក្ខារយោធាយ៉ាងធំសម្បើម រួមទាំងជំនួយពីជំនាញការសូវៀតទៅដល់ចិន។ ជំនួយរបស់ សូវៀត នៅពេលនោះ រួមមានយន្ដហោះចម្បាំង MiG-15 ៧០០គ្រឿង និងយន្ដហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកធុន Tu-2 ១៥០គ្រឿង ដែលនេះបានជួយបង្កើន ទំហំកងទ័ពអាកាសចិនដល់ទៅ៣ដង។ គិតជាសរុប ទិន្នន័យប្រវតិ្តសាស្ត្ររបស់ចិន បានឱ្យដឹងថាសូវៀតបានផ្ដល់ជំនួយយោធាប្រមាណ ១.៥ ដល់ ២ពាន់លានដុល្លារ អំឡុងសម័យសង្រ្គាមកូរ៉េ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ សូវៀតក៏បានផ្ដល់ជំនួយដល់ចិន ក្នុងការអភិវឌ្ឍអាវុធនុយក្លេអ៊ែរផងដែរទាំងគោលដៅ ស៊ីវិល និងយោធា។ ជំនួយរបស់សូវៀត រួមបញ្ចូលទាំងការបណ្ដុះបណ្ដាលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រចិន ក្នុងការរចនាក្បាលគ្រាប់នុយក្លេអ៊ែរ បច្ចេកវិទ្យាមីស៊ីល និងការចម្រាញ់សារធាតុអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម និងភ្លុយតូញ៉ូមជាដើម។ ប៉ុន្តែ ព្រមពេលជាមួយគ្នា សូវៀតមិនបានផ្ដល់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរដោយផ្ទាល់ឱ្យចិននោះទេ។

តាមរយៈជំនួយដ៏សម្បើមបែបនេះ វាបានក្លាយជាកម្លាំងជំរុញមួយឱ្យចិនមានលទ្ធភាពអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពផលិតអាវុធដោយខ្លួនឯង ដោយនៅឆ្នាំ១៩៥៦ ចិនអាចបានផលិតនូវយន្ដហោះចម្បាំង J-4 ដែលជាយន្ដហោះចម្បាំងប្រយុទ្ធផលិតនៅក្នុងស្រុកដំបូងបំផុត យកគំរូពីយន្ដហោះចម្បាំងសូវៀត MiG-17 និងផលិតបានយន្ដហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដំបូងដោយជោគជ័យ នៅឆ្នាំ១៩៦៤។ តែក្រោយមក ទំនាក់ទំនងយោធារវាងចិន និងរុស្ស៉ី បែរជា ប្រេះឆាដោយសារតែបញ្ហានយោបាយ និងមនោគមន៍វិជ្ជា ដែលបានបង្ខំឱ្យប្រទេសទាំង២ បញ្ឈប់ទំនាក់ទំនងយោធាគ្រប់ទម្រង់ រាប់ចាប់ពីជំនួយយោធា និងការលក់អាវុធ ហើយទាល់តែរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៨៩ ទើបទំនាក់ទំនងរវាងទីក្រុងប៉េកាំង និងទីក្រុងមូស្គូ ត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ។ នៅលើកនេះដែរ ការលក់អាវុធ បានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់សាជាថ្មី ក្នុងការជួយពង្រឹងទំនាក់ទំនងនយោបាយ និងការទូតរវាងភាគីទាំង២ ហើយចាប់តាំងពីនោះមកដែរ ចិនបានក្លាយជាម៉ូយទិញអាវុធដ៏ធំពីរុស្ស៉ី ជាពិសេសគឺយន្ដហោះចម្បាំងតែម្ដង។

បើតាមទិន្នន័យពីវិទ្យាស្ថានស្រាវជ្រាវសន្តិភាពអន្តរជាតិស្ដុកខុល (SIPRI) នៅចន្លោះពីឆ្នាំ១៩៩០ ដល់ឆ្នាំ២០០៥ ចិនបានបញ្ជាទិញយន្ដហោះចម្បាំង Su-27 និង Su-30 ចំនួន ២៧០គ្រឿង ក្នុងទំហំទឹកប្រាក់ពី១០ ទៅ១១ពាន់លានដុល្លារ។ បន្ថែមពីលើនេះ នៅប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយវិបត្តិច្រកសមុទ្រតៃវ៉ាន់ ១៩៩៥ ដល់ឆ្នាំ១៩៩៦ ជាពេលដែលកងទ័ពជើងទឹកអាមេរិក វ៉ាដាច់ចិនឆ្ងាយ ទីក្រុងប៉េកាំងបានបញ្ជាទិញនាវាចម្បាំង ៨គ្រឿង រួមទាំងប្រព័ន្ធមីស៊ីល ការពារដែនអាកាស S-300 និងបរិក្ខារជាច្រើនទៀតពីមូស្គូ។ គិតចន្លោះពី១៩៩០ ដល់ឆ្នាំ២០០៥ ៨៣ភាគរយនៃអាវុធដែលចិននាំចូល គឺមានប្រភព មកពីរុស្ស៉ី។

តែទោះជាបែបនេះក្ដី ខណៈចិនមានសមត្ថភាពកាន់ខ្លាំងក្នុងការផលិតអាវុធបានដោយខ្លួនឯង ការបញ្ជាទិញអាវុធពីរុស្ស៉ីបានធ្លាក់ចុះជាបន្តបន្ទាប់។ ពោល គឺការនាំចូលអាវុធរបស់ចិនពីបរទេស បានធ្លាក់ចុះ ៣០ភាគរយ នៅចន្លោះពីឆ្នាំ២០០៧ ដល់ឆ្នាំ២០២១ បើធៀបទៅនឹងចន្លោះពីឆ្នាំ១៩៩២ ដល់ ឆ្នាំ២០០៦។ គិតត្រឹមឆ្នាំ២០០៧ អាវុធដែលចិនទិញពីរុស្ស៉ីមានដល់ទៅ ៧១ភាគរយ ប៉ុន្តែ ១៥ឆ្នាំក្រោយ ការទិញអាវុធនេះបានធ្លាក់ចុះអស់ ៨៤ភាគរយ ឯណោះ។

ការធ្លាក់ចុះនេះទៀតសោត មានកត្តា ៣សំខាន់៖ ទីមួយ គឺចិនបានប្រែក្លាយខ្លួនពីម៉ូយទិញអាវុធពីរុស្ស៉ី ក្លាយជាអ្នកលក់អាវុធ ប្រជែងជាមួយរុស្ស៉ី និងទី២ គឺដោយសារតែបញ្ហាបច្ចេកវិទ្យា ដ្បិតខណៈចិនមានសមត្ថភាពផលិតអាវុធដោយខ្លួនឯង រុស្ស៉ីក៏មិនអាចចែករំលែកបច្ចេកវិទ្យាអាវុធជំនាន់ក្រោយរបស់ ខ្លួនជាមួយចិនបានទៀតនោះដែរ។ ជាការពិតណាស់ ក្នុងរយៈពេល ៥ឆ្នាំចុងក្រោយ ពីឆ្នាំ២០១៧ ដល់ឆ្នាំ២០២១ យន្ដហោះចម្បាំងចិនជាង ៥៤ភាគរយ នៅតែប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនយន្ដហោះចម្បាំងរុស្ស៉ី ក្នុងនោះដូចជាប្រភេទយន្ដហោះចម្បាំង Chengdu J-20 ដែលប្រើម៉ាស៊ីនរុស្ស៉ី Saturn AL-31 និង យន្ដហោះចម្បាំង Shenyang J-35 និង FC-31 ប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនរុស្ស៉ី RD-93។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ចិន បាន និងកំពុងសម្រុកអភិវឌ្ឍម៉ាស៊ីនផ្ទាល់ ខ្លួនជំនួសម៉ាស៊ីនយន្ដហោះចម្បាំងរុស្ស៉ី។ ជាក់ស្ដែង ម៉ាស៊ីន WS-10C របស់ចិនត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាត្រូវបានបំពាក់លើយន្ដហោះ Chengdu J-20 កំណែថ្មី។

ចំណែកឯ កត្តាទី៣ គឺមានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងឥណ្ឌា។ កាលពីឆ្នាំ២០២០ រុស្ស៉ីបានសម្រេចចិត្តពន្យារពេលប្រគល់ប្រព័ន្ធមីស៊ីល S-400 ឱ្យចិន ដោយសំអាង លើការឆ្លងរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ១៩ ជាហេតុផល។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកជំនាញខាងកិច្ចការការបរទេស យល់ថាការសម្រេចចិត្តបែបនេះរបស់រុស្ស៉ី គឺដើម្បីបញ្ចៀស កុំឱ្យឥណ្ឌា ដែលជាម៉ូយទិញអាវុធដ៏ធំរបស់ខ្លួន មានការអាក់អន់ស្រពន់ចិត្ត និងខឹងសម្បារ ខណៈចិនក៏លែងក្លាយជាម៉ូយធំរបស់ខ្លួនទៅហើយ តែគឺជា គូប្រជែងក្នុងទីផ្សារលក់អាវុធវិញម្ដង។

នៅក្នុងទេសៈកាលៈដែលរុស្ស៉ីកំពុងជាប់ទណ្ឌកម្មរបស់លោកខាងលិច និងកំពុងធ្វើសង្រ្គាមនៅអ៊ុយក្រែន ច្បាស់ណាស់រុស្ស៉ីទំនងជានឹងមិនអាចបំពេញ តម្រូវការទីផ្សារអាវុធ ឬតាមការបញ្ជាទិញបានដោយងាយនោះទេ ពីព្រោះលោក ពូទីន ចាំបាច់ត្រូវបំពេញអាវុធឱ្យកងទ័ពរុស្ស៉ី ដែលទទួលរងការខូចខាត ឬត្រូវបានបំផ្លាញនៅក្នុងសង្រ្គាមអ៊ុយក្រែន។ ដូច្នេះ ចិនត្រូវបានគេមើលឃើញថា អាចនឹងជំនួសកន្លែងរបស់រុស្ស៉ីក្នុងការផ្គត់ផ្គង់អាវុធឱ្យបណ្ដាប្រទេស ដទៃ ជាពិសេសបណ្ដាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ ដែលកំពុងស្វះស្វែងអភិវឌ្ឍន៍សមត្ថភាពយោធារបស់ខ្លួន។

យ៉ាងណាក៏ដោយ តាមរយៈការរៀបរាប់ខាងលើ វាមិនមែនបានន័យថាទំនាក់ទំនងយោធារវាងចិន និងរុស្ស៉ី កំពុងរង្គោះរង្គើរនោះទេ ដោយប្រទេសទាំង២ បានសុទ្ធតែបានត្រៀមខ្លួនរួចទៅហើយ ក្នុងការបន្តពង្រឹងទំនាក់ទំនងយោធា ហើយក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ទំនាក់ទំនងរវាងប្រទេសទាំង២ ត្រូវប្ដូរផ្ដោតលើការ ធ្វើពាណិជ្ជកម្ម និងការធ្វើសមយុទ្ធយោធាវិញម្ដង។ ជាក់ស្ដែងនៅក្រោយសង្រ្គាមអ៊ុយក្រែនផ្ទុះឡើង រុស្ស៉ីបានវ៉ាដាច់អារ៉ាប៊ីសាអូឌីត ក្នុងនាមជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់ ប្រេង និងឧស្ម័នធំបំផុតរបស់ចិន។ ដោយឡែក និយាយពីយោធាវិញ ចិន និងរុស្ស៉ីបានបង្កើនការធ្វើសមយុទ្ធយោធារួមគ្នាជាច្រើន ក្នុងឆ្នាំ២០២២នេះ ហើយប្រទេសទាំង២ ថែមទាំងបានពង្រីកទំហំសមយុទ្ធយោធានេះទៀតផង។ ជាធម្មតា កន្លងមករុស្ស៉ី និងចិនបានធ្វើសមយុទ្ធយោធារួមគ្នាតែនៅក្នុង តំបន់ភាគខាងលិចប្រទេសចិន និងអាស៊ីកណ្ដាលប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងឆ្នាំនេះពួកគេបានពង្រីកការធ្វើសមយុទ្ធយោធារួមគ្នាដល់តំបន់ឆ្នេរប្រទេស អាហ្វ្រិកខាងត្បូង សមុទ្រមេឌីទែរ៉ាណេ និងតំបន់សមុទ្របាល់ទិក ព្រមទាំងការធ្វើសមយុទ្ធ និងប្រតិបត្តិការល្បាតទាំងតាមផ្លូវអាកាស និងផ្លូវទឹក នៅក្នុង តំបន់មហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក។

បើតាមក្រុមអ្នកជំនាញយោធា សមុយុទ្ធយោធាទាំងនេះ វាជាសារកំញើញមួយដែលរុស្ស៉ី និងចិនចង់ផ្ញើទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក និងសម្ព័ន្ធមិត្តអាមេរិក ដើម្បីបង្ហាញពីសម្ព័ន្ធភាពដ៏រឹងដ៏មាំរបស់ខ្លួន។ នៅម្ខាងទៀត សមយុទ្ធយោធាជាមួយរុស្ស៉ី វាបានផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ដល់កងទ័ពចិនក្នុងការដកស្រង់ បទពិសោធន៍យោធា និងរៀនបន្សុំាខ្លួនទៅនឹងបរិយាកាសខាងក្រៅ ដែលនៅឆ្ងាយពីព្រំដែនចិន៕ ដោយៈ Fresh News