កាសែត The Wall Street Journal នៅពេលថ្មីៗនេះដាក់ចំណងជើងថា “តើ ត្រាំ ចង់ឲ្យប្រទេសជប៉ុនមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរឬ ?” អត្ថបទ ដែលសរសេរដោយអ្នកសិក្សាស្រាវជ្រាវដ៏ល្បីឈ្មោះ Walter Russel Mead បានលើកឡើងថា ការដកខ្លួនរបស់អាមេរិកចេញពីតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិក បណ្តាលដោយរដ្ឋបាល ត្រាំ ដែលមិនសូវប្តេជ្ញាចិត្តខាងសន្តិសុខនៅអាស៊ីនោះ អាចនាំឲ្យជប៉ុនសន្និដ្ឋានថាការមាននុយក្លេអ៊ែរអាចជាវិធីល្អបំផុតដល់ខ្លួន។ ហើយជាលទ្ធផល កូរ៉េខាងត្បូងនិងតៃវ៉ាន់អាចធ្វើតាមជប៉ុនដែរ។
លោក Mead បានលើកឡើងថា មនុស្សខ្លះនៅក្នុងរដ្ឋបាលរបស់ប្រធានាធិបតី ដូណាល់ ត្រាំ ថែមទាំងស្វាគមន៍គំនិតនៃទ្វីបអាស៊ីដែលមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរថែមទៀតផង។ ហើយ ប្រសិនបើអាមេរិកដកជប៉ុនចេញពីការធានាផ្នែកសន្តិសុខរបស់ខ្លួន ជាពិសេសការធានាដល់ជប៉ុនស្ថិតក្រោមការការពារនុយក្លេអ៊ែររបស់អាមេរិកនោះ តូក្យូប្រហែលជាពិចារណាយ៉ាងល្អិតល្អន់ក្នុងការក្លាយជាមហាអំណាចនុយក្លេអ៊ែរ។
ជាងនេះទៅទៀត គេដឹងជាទូទៅថា ជប៉ុនមានសមត្ថភាពបច្ចេកទេសក្នុងការបង្កើតគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរនៅក្នុងពេលយ៉ាងខ្លី ប្រហែលត្រឹមតែប៉ុន្មានខែ ឬប៉ុន្មានឆ្នាំយ៉ាងយូរបំផុត។ ប៉ុន្តែ សំណួរពិតប្រាកដនោះគឺថា តើជប៉ុនចង់ក្លាយជាមហាអំណាចនុយក្លេអ៊ែរដែរឬទេ?
ការផលិតគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរគឺជាផ្នែកមួយដ៏ងាយស្រួលបំផុត
តាំងពីដំបូង ជប៉ុនទំនងជាដឹងថា ការក្លាយជាប្រទេសមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរគឺមានភាពលំបាកខ្លាំងជាងខ្លួន ឬអ្នកផ្សេងភាគច្រើនគិតទៅទៀត។ វាមិនគ្រាន់តែជាបញ្ហានៃការបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរប៉ុណ្ណោះទេ។ ពោលគឺ ប្រសិនបើជប៉ុនបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរហើយធ្វើតេស្តនោះ ការនោះនឹងនាំឲ្យមានភាពកងរំពងនៅអាស៊ី និងនៅទូទាំងពិភពលោកទៀតផង។ ប៉ុន្តែ តូក្យូត្រូវតែបង្ហាញថា ការមាននុយក្លេអ៊ែនោះគឺគ្រាន់តែជាការការពារខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។
ដំបូង ជប៉ុននឹងចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើតេស្តសមត្ថភាពនុយក្លេអ៊ែររបស់ខ្លួនជាច្រើនដង ក្នុងពេលជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីបង្កើតកងកម្លាំងនុយក្លេអ៊ែរគួរឲ្យជឿជាក់មួយបាន។
ប៉ុន្តែ តើខ្លួននឹងប្រើប្រាស់គ្រាប់នុយក្លេអ៊ែរនេះដោយរបៀបណា? នៅលើយន្តហោះឬ? ជប៉ុនមិនមានយន្តហោះចម្បាំងដែលមានសមត្ថភាពនុយក្លេអ៊ែរនោះទេ គ្មានយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកទេ ឬយន្តហោះវាយប្រហារពិសេសនោះទេ។ កងកម្លាំងស្វ័យការពារទ័ពអាកាសរបស់ខ្លួនពិតជាមានសមត្ថភាពបើកបរយន្តហោះប្រយុទ្ធរបស់អាមេរិកដូចជា F-15 ដែលអាចយកមកដឹកគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរបាន។ ប៉ុន្តែ នោះតម្រូវឲ្យមានការអនុញ្ញាតពីអាមេរិកដើម្បីបើកប្រអប់ខ្មៅរបស់យន្តហោះ ពោលជាលេខកូដអេឡិចត្រូនិក ដើម្បីអាចបំពាក់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរដល់យន្តហោះទាំងនេះ។ វាលំបាកក្នុងការមើលឃើញរឿងនោះកើតឡើងបាន។
ជប៉ុនអាចដាក់គ្រាប់នុយក្លេអ៊ែររបស់ខ្លួននៅលើគ្រាប់មីស៊ីល។ នោះតម្រូវឲ្យមានការផលិតគ្រាប់នុយក្លេអ៊ែរតូចដើម្បីអាចបំពាក់នៅលើគ្រាប់មីស៊ីល ហើយក្រោយមកត្រូវបង្កើតគ្រាប់មីស៊ីលផ្ទាល់ខ្លួន។ ជប៉ុនមានឧស្សាហកម្មបាញ់បង្ហោះទៅដែនអាកាសដ៏រស់រវើក ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាប្រភេទគ្រាប់រ៉ូកែតសម្រាប់នុយក្លេអ៊ែរទេ។ គ្រាប់មីស៊ីលពិសេសមួយបែបនេះនឹងត្រូវតែបង្កើតឡើង ដោយស្ទើតែចាប់ផ្តើមថ្មីទាំងស្រុងតែម្តង។
នៅពេលនោះ តើតូក្យូនឹងទុកអាវុធនុយក្លេអ៊ែរទាំងនេះនៅទីណា? ថាតើនៅក្រោមដី (ដែលងាយរងគ្រោះនឹងរញ្ជួយដី) ឬលើទម្រមីស៊ីលចល័ត? ជប៉ុនគឺជាប្រទេសតូចដែលមានប្រជាជនច្រើន។ តើតំបន់ណារបស់ប្រទេសចង់ទទួលទុកអាវុធទាំងនេះ ជាពិសេសដោយសារតែតំបន់ទាំងនោះនឹងអាចក្លាយជាទីតាំងគោលដៅដំបូងគេក្នុងការវាយប្រហាររបស់សត្រូវ? វាទំនងជាថា សហគមន៍អ្នកស្រុកជាច្រើនចង់ចម្លងតាមកោះអូគីណាវ៉ាដែលប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងដល់ការធ្វើយោធាតូបនីយកម្មតំបន់ក្បែរខាងរបស់គេ។
ជប៉ុនអាចបំពាក់គ្រាប់ទាំងនេះនៅក្នុងនាវាមុជទឹក ដែលនឹងតម្រូវឲ្យមានគ្រាប់មីស៊ីលដែលអាចបាញ់ចេញពីនាវាមុជទឹក ដែលអាចបាញ់ចេញពីក្រោមទឹកបាន។ ជប៉ុនក៏ត្រូវតែបង្កើតនាវាមុជទឹកដែលអាចបំពាក់គ្រាប់មីស៊ីលអន្តរទ្វីបផងដែរ ពោលគឺអាចមានសមត្ថភាពនុយក្លេអ៊ែរ នោះជាការប្រឈមផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាមួយទៀត។
រឿងទាំងអស់នោះមិនមែនតម្លៃថោកទេ។ វាធ្វើឲ្យអង់គ្លេសចំណាយអស់ ១៩ ពាន់លានដុល្លារក្នុងការបង្កើតកងនាវាមុជទឹកដែលអាចបាញ់គ្រាប់មីស៊ីលនុយក្លេអ៊ែរអន្តរទ្វីបដែលមាននាវាចំនួន ៤ គ្រឿង ហើយទីក្រុងឡុងដ៍ទិញគ្រាប់មីស៊ីលម៉ាក Trident II ពីអាមេរិក (ជាអ្វីមួយដែលទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនមិនទំនងជាចង់ធ្វើសម្រាប់ជប៉ុននោះទេ)។
លើសពីគ្រាប់មីស៊ីល
ទន្ទឹមគ្នានោះដែរ ជប៉ុននឹងត្រូវតែបង្កើតហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធគាំទ្រទាំងស្រុងសម្រាប់អាវុធនុយក្លេអ៊ែររបស់ខ្លួន។ ទីតាំងទុកដាក់សុវត្ថិភាពពិសេសនឹងត្រូវតែសាងសង់ឡើងនៅមូលដ្ឋានទ័ពអាកាស និងជើងទឹកដើម្បីធានាដល់គ្រាប់នុយក្លេអ៊ែរនោះ។ វិស្វករនុយក្លេអ៊ែរនឹងត្រូវតែបង្វឹកដើម្បីថែរក្សា និងគ្រប់គ្រងគ្រាប់បែក និងក្បាលគ្រាប់ទាំងនេះ។
ជប៉ុននឹងត្រូវតែបង្កើតក្រុមបញ្ជាការពិសេស ដើម្បីការពារការប្រើប្រាស់កងកម្លាំងនុយក្លេអ៊ែរ។ ឧបករណ៍សន្តិសុខពិសេសនឹងត្រូវតែបង្កើតឡើងដើម្បីទប់ស្កាត់ការបំពាក់ ឬបំផ្ទុះអាវុធនុយក្លេអ៊ែរដោយគ្មានការអនុញ្ញាត។ ឧបករណ៍ទាំងនេះត្រូវតែចងដើម្បីទប់ស្កាត់ការលួចវាយប្រហារតាមអ៊ីនធឺណិត។
អ្នកត្រូវពឹងលើខ្លួនឯង ជប៉ុន
ជារួមទៅ តូក្យូនឹងត្រូវតែដោះស្រាយបញ្ហាហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនិងបច្ចេកវិទ្យាទាំងនេះដោយខ្លួនឯង។ អាមេរិកពិតជានឹងមិនទៅជួយជប៉ុនទេ។ វាមានតម្លៃរាប់ពាន់លាន ឬប្រហែលរាប់ពាន់ពាន់លានយេនទៀតផង ដើម្បីបង្កើតកងកម្លាំងនុយក្លេរអ៊ែរនិងត្រូវពេលច្រើនទសវត្សរ៍ដើម្បីដាក់វាយឲ្យដំណើរការ។
ទន្ទឹមគ្នានោះដែរ តើសាធារណជនជប៉ុននឹងយល់ស្របតាមកម្មវិធីអាវុធនុយក្លេអ៊ែរដ៏ធំនិងយ៉ាងថ្លៃនេះដែរឬទេ? គេអាចរំពឹងថា ពួកអ្នកនយោបាយស្តាំនិយមចង់បានគំនិតនោះ។ ពួកជាតិនិយមបានរំពឹងចង់បានថ្ងៃនោះជាយូរមកហើយ ក្នុងការចង់ឲ្យជប៉ុនមានកម្លាំងយោធាដ៏ធំរាប់បញ្ចូលទាំងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ដែលមានសមត្ថភាពការពារប្រទេសដោយខ្លួនឯងនោះ។
ប៉ុន្តែ ចុះអំពីប្រជាជនភាគច្រើនរបស់ជប៉ុនដែលនៅតែប្រឆាំងនឹងគំនិងនៃការមានអាវុធនុយក្លែអ៊ែរនោះ? ពលរដ្ឋជប៉ុនមានគំនិតប្រឆាំងយោធានិយម ប្រឆាំងសង្គ្រាម និងប្រឆាំងនុយក្លេអ៊ែរអស់ពេលជាង ៧០ ឆ្នាំកន្លងមកហើយ។
គំនិតទាំងនេះត្រូវបានចារនៅក្នុងមាត្រា ៩ នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់ខ្លួន ដែលចាត់ទុកសង្គ្រាមថា ជាឧបករណ៍នៃជម្លោះអន្តរជាតិ។ មាត្រានេះត្រូវបានបកស្រាយជាប្រចាំអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យបំពាក់អាវុធឡើងវិញដល់ជប៉ុន ដោយមានការបញ្ជូនកងកម្លាំងជប៉ុនទៅបរទេស និងចូលរួមក្នុងសន្តិសុខរួមរបស់ខ្លួនជាមួយអាមេរិក។ ប៉ុន្តែ មាត្រា ៩ នោះនៅតែចែងអំពីការហាមប្រាមលើការមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ជាពិសេសកងកម្លាំងនុយក្លេអ៊ែរ។
ជាងនេះទៅទៀត នៅពេលនិយាយរឿងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ជប៉ុនគឺជាប្រទេសរងគ្រោះតែម្នាក់គត់ ពោលគឺជាប្រទេសតែមួយគត់ដែលត្រូវបានវាយប្រហារដោយគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរ។ ទាំងអស់នេះគឺជាអ្វីដែលលំបាកក្នុងការជំនះដើម្បីឈានទៅការក្លាយជាប្រទេសមាននុយក្លេអ៊ែរ។
ជប៉ុនដែលមាននុយក្លេអ៊ែរគឺអាចកើតមានឡើង។ ទន្ទឹមគ្នានោះដែរ វាមិនមែនជាអ្វីដែលអាចធ្វើឡើងអស់តម្លៃទាប បន្ទាន់ ឬដោយគ្មានការបញ្ឆេះនូវព្យុះនយោបាយដ៏ធំនោះទេ៕
ប្រភព៖ Asia Times ចុះថ្ងៃ១១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៧
No comments:
Post a Comment