បទវិភាគ៖ មហិច្ឆតារបស់បងធំ មហាអំណាចលោកខាងលិច!

ជាទូទៅបណ្តាប្រទេសលោកខាងលិចតែងលើកស្ទួយបក្សប្រឆាំងនៅជុំវិញពិភពលោករាប់ទាំងអ្នកប្រឆាំងនៅក្នុងនយោបាយ និងអ្នកប្រឆាំងនៅក្នុងអង្គការសង្គមស៊ីវិល ឬអ្នកប្រឆាំងដែលធ្វើសកម្មភាព ក្នុងនាមជាបុគ្គល ឬជាអ្នកវិភាគជាដើម។

នៅក្នុងប្រទេសមួយដែលមានគោលនយោបាយមិនរណបពួកលោកខាងលិច ឱ្យតែមានក្រុមណាចេញមុខ ប្រឆាំងរដ្ឋាភិបាល មហាអំណាចទាំងនោះជាពិសេសសហរដ្ឋអាមេរិក តែម្តងតែងតែចេញមុខគាំទ្រ ក្នុងរូបភាព ផ្សេងៗគ្នា៖ គាំទ្រចំៗដោយរដ្ឋាភិបាល និងបក្សសម្ព័ន្ធរបស់ខ្លួន និងគាំទ្រតាមរយៈអង្គការអន្តរជាតិ នានាតាម រយៈសេចក្តីថ្លែងការណ៍ ឬការផ្តល់ពានរង្វាន់ជាដើម។

គោលដៅរបស់ពួកគេគឺ ៖​ ទី១ ចង់អួតប្រាប់ពិភពលោកឱ្យឃើញថា ពួកគេជាជើងឯកដែលស្រឡាញ់ ប្រជាធិប តេយ្យ ស្រឡាញ់នីតិរដ្ឋ និងការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស និងទី២ គឺចង់ផ្តួលរំលំរដ្ឋាភិបាលទាំងឡាយ ណាដែលមិន រណបខ្លួនតាមរយៈការចោទប្រកាន់ថា ជារដ្ឋាភិបាលកុម្មុយនិស្តផ្តាច់ការ និងរំលោភសិទ្ធិមនុស្សដើម្បីបើកផ្លូវឱ្យ បក្សប្រឆាំងដែលជាកូនជឹងរបស់ខ្លួនបានឡើងកាន់អំណាចម្តង។ ពួកមហាអំណាចទាំងនោះដឹងតែពីការពារ កូនជឹងរបស់ខ្លួនបើទោះជាកូនជឹងនោះប្រព្រឹត្តអំពើខុសច្បាប់ ឬរំលោភសិទ្ធិអ្នកដទៃយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេ នៅតែការពារ។ រឿងរ៉ាវនៅកម្ពុជាក៏មិនខុសគ្នាពីអ្វីដែលកើតឡើងក្នុងពិភពលោកនោះដែរ។

ជាទូទៅ មហាអំណាចលោកខាងលិចតាំងខ្លួនជាបងធំដែលចង់ឱ្យប្រទេសតូចតាច និងទន់ខ្សោយទាំងឡាយ ធ្វើជារណប និងធ្វើជាកូនជឹងរបស់ខ្លួនទោះជាក្នុងតម្លៃណាក៏ដោយ។ ករណីនៅអ៊ីរ៉ាក់, ស៊ីរី, លីប៊ី និងអាហ្គា នីស្ថាន ជាដើមសុទ្ធសឹងជាឧទាហរណ៍យ៉ាងជាក់ស្តែងបំផុត។ ដើម្បីបំពេញមហិច្ឆតាចង់ឱ្យ ប្រទេសទាំងនោះ ក្លាយជារណបរបស់ខ្លួន ពួកគេបានប្រើប្រាស់ ចលនាបដិវត្តន៍ពណ៌ និងប្រើកម្លាំងយោធាដើម្បីផ្តួលរំលំរបប ដឹក នាំប្រទេសនោះទោះជាត្រូវបំផ្លាញប្រទេសនោះចោលទាំងស្រុក៏ដោយ។ ទីបំផុត ជីវិតមនុស្សរាប់សែននាក់ បានស្លាប់ដោយការវាយប្រហារ ដោយគ្រាប់បែកដែលផលិតដោយប្រទេសមហាអំណាចខ្លួនឯង, ជនភៀស ខ្លួនរាប់លាន នាក់រត់គេចពីសង្គ្រាមដែលបង្កឡើងដោយពួកមហាអំណាចខ្លួនឯង។

ពួកមហាអំណាចលោកខាងលិចនាំមុខដោយសហរដ្ឋអាមេរិក តាំងខ្លួនជាបិតាប្រជាធិបតេយ្យ ជាជើងឯងខាង ការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស និងជាគ្រូខាងនិតីរដ្ឋ ប៉ុន្តែ ធាតុពិតគឺពួកគេជាអ្នកបង្កាត់ភ្លើងសង្គ្រាម និងបង្កវិនាសកម្ម រំលោភសិទ្ធិមនុស្ស តែមិនដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះមុខច្បាប់ឡើយ។ ក៏គ្មានស្ថាប័នអង្គការអន្តរជាតិណា ឬ តុលាការអន្តរជាតិណាចេញមុខប្តឹងនាំយកមេដឹកនាំដែលបង្កសង្គ្រាមផ្តាច់ជីវិតមនុស្សទាំងអស់នោះទៅកាត់ទោសនោះដែរ។

ករណីនៅប្រទេសភូមាគឺជាឧទាហរណ៍ដ៏ជាក់ស្តែងមួយទៀត។ កាលពីលោកស្រីអង់សាន ស៊ូជី នៅជាមេដឹក នាំបក្សប្រឆាំង លោកស្រីត្រូវបានលើកស្ទួយយ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់មហាអំណាចលោកខាងលិច និងអង្គការ អន្តរជាតិធំៗទាំងឡាយ ដោយចាត់ទុកលោកស្រី ស៊ូជី ដូចព្រះ។ ពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាព និង ពានរង្វាន់ សេរីភាព ត្រូវបានប្រគល់ជូនលោកស្រីផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ដល់ពេលលោកស្រីក្លាយជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់រដ្ឋាភិបាល ហើយមិនអាចបំពេញមហិច្ឆតាដូចដែលពួកមហាអំណាចទាំងនោះចង់បាន ស្រាប់តែពួកគេបែរទៅជារិះគន់ និងមាក់ងាយលោកស្រី ស៊ូជី យ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់ទីក្រុង អុកហ្វត សម្រេចដកពានរង្វាន់ សេរីភាពពីលោក ស្រីវិញ។ ពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាពក៏មិនដឹងថានឹងត្រូវគេដកហូតវិញនៅពេលណានោះឡើយ។ មិនត្រឹមតែ លោកស្រី អង់សាន ស៊ូជី ទេ សូម្បីតែបវរកញ្ញាពិភពលោកជនជាតិភូមា កញ្ញា Shwe Eain Si ក៏ត្រូវបានគេដក ហូតតំណែងដែរបន្ទាប់ពីនាងបានបង្ហោះឃ្លីបវីដេអូរដែលមានន័យការពាររដ្ឋាភិបាលភូមានិងប៉ះពាល់ដល់ពួកជនជាតិអ៊ីស្លាមរ៉ូហ៊ីនយ៉ា។

ទាំងនេះសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា បងធំលោកខាងលិចគិតគូរផលប្រយោជន៍របស់ខ្លួន ជាធំគឺធំជាងអាយុជីវិត មនុស្សក្នុងប្រទេសតូចតាច ធំជាងសេចក្តីសុខរបស់ប្រជាជនក្នុងប្រទេសតូចតាច និងទន់ខ្សោយ និងធំជាង ភាពខ្ទេចខ្ទាំរបស់ប្រទេសដែលខ្លួនប៉ុនប៉ងលេបត្របាក់នោះទៅទៀត។ នៅពេលពួកគេចង់ផ្តួលរំលំរបប ដឹក នាំណាមួយ ពួកគេតែងចោទប្រកាន់មេដឹកនាំប្រទេសនោះថា ផ្តាច់ការ និងរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស។ ប៉ុន្តែ តាមពិត ពួកមហាអំណាចទាំងនោះបានប្រើប្រាស់អំពើផ្តាច់ការ សាហាវយង់ឃ្នង និងការរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស យ៉ាងធ្ងន់ ធ្ងរជាងមេដឹកនាំដែលពួកគេចោទប្រកាន់ថាផ្តាច់ការនោះទៅទៀត។ ជាក់ស្តែង ប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ ស៊ីរី និងលីប៊ី ជា ដើម មុនកើតមានចលនាបដិវត្តពណ៌ ប្រទេសទាំងនោះជាប្រទេសស៊ីវីល័យ មានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធយ៉ាងល្អ មានទីក្រុងស្រស់ឆើតឆាយ ប្រជាជនសប្បាយរីករាយ និងរស់នៅក្នុងភាពល្អប្រសើរ សប្បាយរីករាយ យ៉ាង ខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ក្រោយចលនាបដិវត្តន៍ពណ៌ អ្វីៗទាំងនោះត្រូវបានបំផ្លាញទាំងស្រុង។ ទីក្រុងដ៏ស្រស់ឆើតឆាយ ក្លាយជាគំនរផេះផង់។ សន្តិភាពក្លាយជាសង្គ្រាម។ មនុស្សម្នាដែលធ្លាប់ដើរកម្សានពេលរាត្រី ទិញទំនិញក្នុង ផ្សារទំនើប បានស្លាប់ និងបានរត់ភៀសខ្លួនយ៉ាងវេទនាបំផុត។ ចំណែកឯប្រជាធិបតេយ្យ និងការគោរពសិទ្ធិ មនុស្សដែលពួកមហាអំណាចអួតអាងចង់បាននោះក៏មិនបានរកឃើញដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រទេសទាំងនោះ ធ្លាក់ក្នុងភ្លើងសង្គ្រាមរ៉ាំរ៉ៃគ្មានទីបញ្ចប់។

ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏គេនៅតែមិនឃើញបងធំចេញមុខទទួលខុសត្រូវឡើយ។ ពួកបងធំនៅតែក្អេងក្អាង តាំងខ្លួនជាបិតាប្រជាធិបតេយ្យ ជាជើងឯកខាងការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស និងជាគ្រូខាងនីតិរដ្ឋដដែល។ 1ចំណែក អង្គការអន្តរជាតិធំៗដែលបានដកពានរង្វាន់សេរីភាពពីលោកស្រី អង់សាន ស៊ូជី និងដកតំណែងបវរកញ្ញា ពិភព លោកពីស្ត្រីភូមា ក៏មិនឃើញចេញមុខមកដកតំណែងជាបិតាប្រជាធិបតេយ្យ តំណែងជាជើងឯកខាងការគោរព សិទ្ធិមនុស្ស និងតំណែងជាគ្រូខាងនីតិរដ្ឋ ពីប្រទេសមហាអំណាចទាំងនោះឡើយ បើទោះជាបទឧក្រិដ្ឋដែល ពួកគេបានធ្វើមានទំហំធំធេងរាប់ម៉ឺនដងបើធៀបនឹងលោកស្រី អង់សាន ស៊ូជី ដែលគ្រាន់តែនៅស្ងៀម ក្នុង នាមជាមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលដែលត្រូវការពារប្រយោជន៍ប្រទេសជាតិ និងបើធៀបនឹងកំហុសរបស់បវរកញ្ញាពិភព លោកដែលគ្រាន់តែបង្ហោះឃ្លីបវីដេអូតែមួយសោះ!

ទាំងអស់នេះគឺជាជំនួយស្មារតីដើម្បីឱ្យខ្មែរយើងចេះពិចារណាអំពីផលប្រយោជន៍របស់បរទេសជាពិសេសរបស់ពួកមហាអំណាចលោកខាងលិចដើម្បីកុំឱ្យខ្មែរយើងចេះតែត្រេកត្រអាលដែលបានមហាអំណាចនៅពីក្រោយ ខ្នង ហើយយកផែនការរបស់ពួកគេមកបំផ្លាញប្រទេសខ្លួនឯង ដោយមិនបានពិចារណាវែងឆ្ងាយ ឱ្យហួសពីការ ចង់បានអំណាចតែមួយមុខ។ ដូច្នេះ អំណឹះតទៅ សូមកូនជឹងរបស់មហាអំណាចទាំងឡាយ រាប់ទាំងអ្នកនយោ បាយ អង្គការសង្គមស៊ីវិល និងអ្នកគាំទ្របក្សប្រឆាំងងប់ងល់ទាំងឡាយ សូមមេត្តាគិតគូរឡើងវិញ អំពីផល ប្រយោជន៍ជាតិ និងផលប្រយោជន៍របស់បង ធំលោកខាងលិចដើម្បីបញ្ចៀស ប្រទេសជាតិកុំឱ្យធ្លាក់ក្នុង ស្ថានភាព ដូចបណ្តាប្រទេសដែលយើងបានលើកឡើងខាងដើម។ គ្មានអ្នកណាស្រឡាញ់ខ្មែរ ជាងខ្មែរខ្លួនឯង ទេ ហើយក៏គ្មានអ្នកណាអាចនាំសន្តិភាព ប្រជាធិបតេយ្យ ការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស និងនីតិរដ្ឋ ឱ្យយើងទេបើយើង មិនប្រឹងបង្កើតវាដោយខ្លួនឯង។ ប្រជាធិបតេយ្យ សិទ្ធិមនុស្ស និងនីតិរដ្ឋ ក៏មិនអាចចម្លងទាំងស្រុងពីលោក ខាងលិចមកអនុវត្តនៅកម្ពុជាបានដែរ គឺមានតែការអនុវត្តតាមរបៀបខ្មែរតែប៉ុណ្ណោះទើបអាចរក សេចក្តីសុខជូន ខ្មែរបាន។ បើអ្នកនយោបាយខ្មែរឆ្លាត គួរទាញប្រយោជន៍ពីបងធំមកបម្រើប្រយោជន៍ជាតិ ជាជាងធ្វើខ្លួនជា កូន ជឹងដាច់ថ្លៃរបស់បងធំហើយមកបំផ្លាញប្រយោជន៍ជាតិខ្លួនឯង ៕

ដោយសូរ គងជ័យ