ទោះបីកម្មករ កម្មការិនីនៃឧស្សាហកម្មកាត់ដេរ និងសម្លៀកបំពាក់ប្រមាណជាង៦០ម៉ឺននាក់បានចូលធ្វើការជាធម្មតា ដោយសុខដុមរមនា យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មានសហជីព សហព័ន្ធចំនួន១៨ ដែលហាក់ដូចជាមាននិន្នាការប្រឆាំងនៅតែប្រកាន់ជំហររឹងរូសបន្តដឹកនាំធ្វើបាតុកម្ម។
តើការប្រកាសធ្វើបាតុកម្មនេះអាចជួយដល់ផលប្រយោជន៍ដល់កម្មករ
កម្មការិនីអ្វីខ្លះ និងតើមានអ្វីនៅពីក្រោយខ្នងនៃការជម្រុញឲ្យសហព័ន្ធសហជីពទាំងនេះ
ព្យាយាមម្តងហើយម្តងទៀតគិតចង់តែធ្វើបាតុកម្មនោះ?
វាអាចនឹងងាយជឿតាមការញុះញង់របស់ពួកគេ
ប្រសិនបើបងប្អូនកម្មករ កម្មការិនីមិនបានតាមដានសភាពការណ៍ឱ្យដឹងច្បាស់ពីការពិត និងគិតឱ្យបានស៊ីជម្រៅ ទេនោះ។
សហជីពសហព័ន្ធទាំង១៨ប៉ិនប្រសប់ណាស់ក្នុងការលួងលោម
បោកបញ្ឆោតកម្មករ កម្មការិនី ដោយយកការទាមទារតម្លើងប្រាក់ខែគោលដល់១៦០
ដុល្លារប្រចាំខែជាដើមចម ប៉ុន្តែវាគ្រាន់តែជាការទាមទារដោយមិនផ្អែកលើហេតុផលច្បាស់លាស់
និងគ្រាន់តែជាការពង្រីកឱកាសដើម្បីស្វែងរកជំនួយលុយបន្ថែមពីសហគមន៍នានានៅឯក្រៅប្រទេស
ដើម្បីភាពមានបានរបស់ក្រុមបក្ខពួកសហជីពសហព័ន្ធទាំងនោះតែប៉ុណ្ណោះ។
ជាក់ស្តែង កាលពីថ្ងៃទី១៧ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៤ មានតំណាងសហជីពសហព័ន្ធខ្លះក្នុងចលនាជម្រុញការធ្វើបាតុកម្ម បានដាក់លិខិតស្នើសុំថវិការពីប្រជាជនខ្មែររស់នៅប្រទេសអូស្រ្តាលី
ដោយនៅក្នុងកម្មវត្ថុនៃលិខិតនេះបានលើកឡើងថា « សំណើរសុំថវិការដើម្បីធ្វើយុទ្ធនាការទាមទារសិទ្ធិសេរីភាព
និងលើកកម្ពស់ជីវភាពរស់នៅកម្មករក្នុងវិស័យកាត់ដេរ និងដេរស្បែកជើង
និងបាននិយាយសុំលុយគេដោយគ្មានការខ្មាសអៀនថា ៖ ដោយសារបច្ចុប្បន្ននេះសហជីពយើងខ្ញុំមានការខ្វះខាតវថិកាក្នុងការធ្វើយុទ្ធនាការ
ទើបយើងខ្ញុំស្នើសុំថវិការពីក្រុមការងារព្រមទាំងប្រជាជនខ្មែររស់នៅប្រទេសអូស្រ្តាលីនោះ។
យោងតាមលិខិតស្នើសុំថវិកា
ដែលបានផ្សព្វផ្សាយ ដោយមានវាយត្រា និងចុះហត្ថលេខា ដោយតំណាងគ្នាបួននាក់រួមមាន ៖ លោកស្រី
ម៉ម ញ៉ឹម ប្រធានសហព័ន្ធសហជីពជាតិនៃឧស្សាហកម្មវាយភ័ណ្ឌកាត់ដេរកម្ពុជា លោក យិន សារឿន ប្រធានសហជីពសហព័ន្ធ NTUC លោក សៀង សម្បត្តិ ប្រធានសហជីពសហព័ន្ធ IFWUF និងលោក លីវ ថារីន ប្រធានសហជីពសហព័ន្ធ
IDYTU ដែលអ្នកទាំងនេះ
តែងតែចេញមុខក្នុងការដឹកនាំធ្វើបាតុកម្មកន្លងមកជាមួយក្រុមលោក អាត់
ធន់។
ថ្មីៗនេះ មានព័ត៌មានលេចឮថា លោក អាត់ ធន់
បានបញ្ឈប់បុគ្គលិករបស់ខ្លួនចំនួន ២នាក់ដែលជាមន្ត្រីសកម្មបំផុតនៅក្នុងសហជីព
បន្ទាប់ពីអំពើពុករលួយកិបកេងថវិកាជំនួយពីក្រៅប្រទេសប្រមាណជាង១០ម៉ឺនដុល្លារអាមេរិក
ថា បានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងការដឹកនាំផ្ទាល់របស់ អាត់ ធន់
ដែលជាដង្ខៅបាតុកម្មទី៣នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលមេបាតុកម្មធំជាងគេ គឺ
មេបក្សប្រឆាំង និងរ៉ុង ឈុន ស្ថិតនៅលេខរៀងទី២។
មតិជាតិ និងអន្តរជាតិបានដឹងហើយថា បើប្រៀបធៀបសហជីពសហព័ន្ធទាំង១៨
ដែលតែងតែទាមទារចង់ធ្វើបាតុកម្ម គឺមានចំនួនតិចតួចបំផុត ក្នុងចំណោម សហជីពសហព័ន្ធ និងអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលជាង៣ពាន់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា
ដែលបាន នឹងកំពុងដំណើរការ
និងជួយបណ្តុះបណ្តាលឲ្យកម្មករស្គាល់អំពីសិទ្ធិសេរីភាព
កាត់បន្ថយនូវវិវាទការងារនៅនឹងកន្លែង ជាពិសេស ខិតខំបង្កើនផលិតផល ដោយចាត់ទុកថា ក្រុមហ៊ុន
និងសហជីពកម្មករជាដៃគូដ៏ល្អ និងចាត់ទុកថា ក្រុមហ៊ុន គឺជាឆ្នាំងបាយរបស់កម្មករ។
ហើយម្យ៉ាងទៀត រាជរដ្ឋាភិបាល និងអង្គការដៃគូបានយកចិត្តទុកដាក់ដោះស្រាយដល់បងប្អូនកម្មករតាមរយៈក្រុមប្រឹក្សាការងារ
ដែលមានយន្តការត្រីភាគី គឺតំណាងសហជីពសហព័ន្ធ តំណាងសមាគម និយោជក និងតំណាងរាជរដ្ឋាភិបាលក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាផ្សេងៗទាក់ទង
នឹងវិស័យកាត់ដេរ វាយនភ័ណ្ឌ ហើយថ្មីនេះ
រាជរដ្ឋាភិបាលបានខិតខំបង្កើតនូវគណៈកម្មការប្រឹក្សា និងស្រាវជ្រាវប្រាក់ឈ្នួល
ដើម្បីជួយសម្រួលដល់ជីវភាពបងប្អូនកម្មករ
ដោយមិនបានព្រងើយកន្តើយនោះទេ។
ការទាមទារធ្វើបាតុកម្មរបស់សហជីពសហព័ន្ធទាំង១៨នោះ
គឺពិតជាមានការផ្តល់ថវិកាពីក្រៅប្រទេស ដូច្នេះ
ពួកសហជីពសហព័ន្ធទាំងអស់នោះ យកកម្មករ
កម្មការិនីធ្វើជាខែលបិទបាំងអំពើខ្មៅកខ្វក់របស់ខ្លួនទាក់ទងនឹងអំពើពុករលួយតែប៉ុណ្ណោះ។
ម៉្យាងទៀត ការប្រកាសដឹកនាំធ្វើបាតុកម្ម គឺគ្រាន់តែពង្រីកឱកាសដើម្បីទាក់ទាញជំនួយពីក្រៅប្រទេសយ៉ាងពិតប្រាកដ
គឺពួកគេគ្មានការតម្កល់ផលប្រយោជន៍កម្មករដោយស្មោះត្រង់ឡើយ
ពីព្រោះការទាមទារទាំងនោះមិនស្ថិតនៅក្នុងយន្តការនៃការដោះស្រាយតាមច្បាប់ទម្លាប់ទេ។
ដោយៈ រួម ជាតិ
No comments:
Post a Comment