មានសន្ទុះ​ខ្លាំងចំពោះ​រលកនៃការ​បែកបាក់​

ក្នុងការថ្លែងសុន្ទរកថាជ័យជម្នះកាលពីយប់ថ្ងៃអាទិត្យលោក Emmanuel Macron ដែលជាប្រធានាធិបតីបន្ទាប់របស់ប្រទេសបារាំងបាននិយាយថា «ខ្ញុំចង់ក្លាយខ្លួនជាប្រធានាធិបតីស្នេហាជាតិនៅចំពោះមុខការគំរាមកំហែងពីអ្នកជាតិនិយម។» ភាពខុសប្លែកគ្នានោះគឺថាខុសពីអ្នកគាំទ្រលោក Trump នៅអាមេរិក ហើយក៏ខុសពីជនជាតិអង់គ្លេសដែលបានបោះឆ្នោតឱ្យអង់គ្លេសចាកចេញពីសហភាពអឺរ៉ុបផងដែរ ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាស្ថានភាពដ៏ច្បាស់ លាស់សម្រាប់បារាំងនោះគឺភាគច្រើនជាពួកគេគឺជាជនជាតិអឺរ៉ុប។

នៅអាមេរិកគេនិយមប្រើពាក្យ «អ្នកស្នេហាជាតិ» ក៏ប៉ុន្តែជាធម្មតាវាមានន័យថា «ជាអ្នកជាតិនិយម» ទៅវិញ ដោយសារតែមានអត្ថន័យបង្កប់នៅទង់ជាតិ និងពាក្យស្លោកដែលគេបាននិយាយ។ លោក Trump បាននិយាយថា «ផលប្រយោជន៍អាមេរិកមុនគេបង្អស់» ហើយក្រុមហ្វូងមហាជនឆ្លើយតបថា «អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវគិតដល់អាមេរិក»។

អ្នកមិនអាចនឹកស្រមៃការបោះឆ្នោតអង់គ្លេសធ្វើដូច្នោះទេ ដោយសារតែចក្រភពអង់គ្លេសកៀកទៅនឹងដែនដីអឺរ៉ុប ដែលជារឿងមួយបានបញ្ចប់ទៅយ៉ាងល្វីងជូរចត់ ប៉ុន្តែជាតិនិយមរបស់អង់គ្លេសគាំទ្រចំពោះការចាកចេញរបស់អង់គ្លេសពីសហភាពអឺរ៉ុប គឺជាការឈឺចាប់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរណាស់។ សម្រាប់ប្រជាជនមួយចំនួននៅក្នុងប្រទេសទាំងពីរនេះ គឺជាអ្នកជាតិនិយមដែលមានពណ៌សប្បុរស្បែកស ប៉ុន្តែមិនមានការប្រកាន់ពូជសាសន៍ច្រើនទេ ហើយពួកគេបានបោះឆ្នោតឱ្យលោក Trump ឬក៏ឱ្យអង់គ្លេសចាកចេញពីសហភាពអឺរ៉ុបបានធ្វើឱ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់ថា នេះឈានដល់ចំណុចមួយដ៏គ្រោះថ្នាក់។ វាមានម្ខាងជា «ពួកយើង» ហើយនៅផ្នែកម្ខាងទៀតមាន «ពួកគេ» ។

បើទោះបីជាបារាំងទាំងបុរស និងស្ត្រីបានបោះឆ្នោតឱ្យលោក Macron ដែលយល់ពីភាពខុសគ្នារវាងអ្នកស្នេហាជាតិ និងអ្នកជាតិនិយមបានយ៉ាងល្អក៏ដោយ។ ពួកគេនឹងបោះឆ្នោតឱ្យលោក Macron ជាថ្មីម្តងទៀតក្នុងការបោះឆ្នោតចុងក្រោយនៅថ្ងៃទី ៧ ខែឧសភា នៅពេលដែលគូប្រជែងរបស់លោកដែលជាបេក្ខជនមិនជ្រុលនិយមគឺលោកស្រី Marine Le Pen ប៉ុន្តែនៅក្នុងប្រកួតជុំនោះ ពួកគេនឹងមានការចូលរួមពីមហាជនស្ទើរតែទាំងអស់ដែលបានបោះឆ្នោតឱ្យបេក្ខជនប្រធានាធិបតីដទៃទៀតនៅក្នុងជុំទីមួយ។ លោកស្រីជាអ្នកជាតិនិយម ចំណែកឯពួកគេគឺជាអ្នកស្នេហាជាតិ។

នៅអឺរ៉ុបវិញ ភាពជាតិនិយមវាទាក់ទងទៅនឹងអារម្មណ៍រួមជាមួយសង្រ្គាមដ៏មហន្តរាយ នៃសតវត្សចុងក្រោយនោះ ហើយការប្រកាន់ពូជសាសន៍ ជានិច្ចជាកាលវាទាក់ទងទៅនឹងការធ្វើឱ្យនឹកឃើញឡើងវិញនៃការសម្លាប់នៅក្នុងជំរុំរប់ពួក Nasi។ មិនមែនជនជាតិអឺរ៉ុបទាំងអស់សុទ្ធតែស៊ាំទៅនឹងទិដ្ឋភាពនយោបាយ និងជាតិនិយមដូចលោកស្រី Le Pen នៅបារាំងនោះឡើយ។

រឿងហេតុទាំងអស់នោះ វាមិនជាការជាក់ស្តែងនៅក្នុងរយៈពេលបួនខែកន្លងមកនេះទេ។ ក្រោយពីអង់គ្លេសបានបោះឆ្នោតចាកចេញពីសហភាពអឺរ៉ុបកាលពីខែមិថុនា លោក Trump ក៏ជាប់ឆ្នោតកាលពីខែវិច្ឆិកា អ្នកជាតិនិយមជ្រុលនៅអឺរ៉ុបជឿថា ក្តីប្រាថ្នារបស់ពួកគេនៅទីបញ្ចប់បានឈានមកដល់ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកសង្កេតការណ៍ជាច្រើនបែរជាភ័យខ្លាចថា ពួកគេយល់នេះជាការត្រឹមត្រូវ។ ការចាកចេញរបស់អង់គ្លេសពីសហភាពអឺរ៉ុបហាក់ដូចជាជំហានដំបូងឆ្ពោះទៅរកការបែកបាក់នៃសហភាពអឺរ៉ុប ហើយសម្រាប់ការយល់ឃើញពីតំបន់ហូឡង់ទៅកាន់ប្រទេសអូទ្រីសវិញនោះ វាមានអារម្មណ៍ហាក់ដូចជាការប្រកាន់ពូជសាសន៍បានឈានមកដល់។

វាមិនមែន​ដូច្នេះ​ទេ។ សម្រាប់គណបក្សរបស់លោក Wilders ទទួលបានអាសនៈមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះក្នុងការបោះឆ្នោតកាលពីខែមុននៅប្រទេសហូឡង់ ហើយគណបក្សរបស់គាត់នៅតែទទួលបានអាសនៈភាគតិច។ លោកស្រី Marine Le Pen វិញមិនស្និទ្ធទៅរកទំនោរបែបជាប្រធានាធិបតីជាងឳពុករបស់លោកស្រីដែលមានទស្សនៈប្រកាន់ជាតិសាសន៍ជាចំហកាលពី ១៥ ឆ្នាំមុននោះឡើយ៖ ការបោះឆ្នោតរបស់គណបក្សរណសិរ្សជាតិមិនដែលទៅហួសពីកម្រិតពិដាន ២៥% ។ ហើយគណបក្សដែលមាននិន្នាការស្ដាំនិយម ប្រឆាំងនឹងអន្តោប្រវេសន៍ ប្រឆាំងនឹងសហភាពអឺរ៉ុបបានបាត់បង់មេដឹកនាំរបស់ខ្លួន ហើយបានបាត់បង់ការគាំទ្រ ១,៣ ពីមហាជននៅក្នុងខែកន្លងទៅនេះ។

រលកមហាជនដែលហាក់ដូចជាត្រូវបានគេមើលឃើញថា កំពុងតែបក់បោកវក់វីនៅក្នុងនយោបាយបស្ចឹមប្រទេស ដែលមិនត្រឹមតែជារលកនៅក្នុងប្លុកតូចមួយនោះទេ។ វាត្រូវគេស្គាល់សម្រាប់ជនជាតិអឺរ៉ុបថា ជាពាក្យសម្តីដើម្បីនិយាយទៅដល់ការកាត់បន្ថយបទដ្ឋានច្បាប់ចំពោះសេដ្ឋកិច្ច និងនយោបាយទីផ្សារក្រោយរបបប្រធានាធិបតីអាមេរិក ក៏ដូចជាក្រោយការដឹកនាំរបស់លោកស្រី Thatcher នៅអង់គ្លេស។

អស់រយៈពេល ២៥ឆ្នាំ នយោបាយនៅក្នុងប្លុកសហភាពអឺរ៉ុបនេះបានប្រកាន់យករបៀបនយោបាយទីផ្សារ សូម្បីតែមេដឹកនាំអាមេរិកពេលនោះមេដឹកនាំនៅអាមេរិកលោក Bill Clinton និងមេដឹកនាំអង់គ្លេសលោក Tony Blair ។ ជាលទ្ធផលដែលអ្នកនឹងសង្ឃឹមបាននោះគឺបានក្លាយទៅជាសេដ្ឋកិច្ចដែលមានកំណើនខ្ពស់ ហើយបានរីករាលដាលយ៉ាងលឿនរហូតដល់មហាសមុទ្ររវាងប្រទេសអ្នកមាន និងប្រទេសផ្សេងៗទៀត។​

ប្រទេសនៅបស្ចឹមប្រទេសមិនស៊ាំទៅនឹងនយោបាយបែបនេះទេ ក៏ប៉ុន្តែវាខុសខ្លាំងណាស់ពីប្រទេសមួយចំនួននៅក្នុងសហភាពអឺរ៉ុបដូចជា កាណាដា និងនូវែលហ្សេឡង់។ ឥឡូវនេះភាពខុសប្លែកគ្នានៃប្រាក់ចំណូលចន្លោះពី ១% ដល់ ៩៩% បានរីកកាន់តែធំឡើងនៅចំកណ្តាលបេះដូងនៃប្លុកប្រទេសនេះ ដែលរឿងនយោបាយវក់វីកំពុងតែឈានមកដល់   ផ្ទះ។

ជាការឆ្លើយតបទាំងនៅអាមេរិក និងចក្រភពអង់គ្លេសមិនមែនជារឿងមហាជនពិតប្រាកដនោះទេ ចំពោះការស្តីបន្ទោសទៅលើការធ្លាក់ចុះនៃភាពមិនស្មើគ្នាចំពោះប្រាក់ចំណូល។ វាជាស្តង់ដារនយោបាយស្តាំនិយមនៅក្នុងរបៀបដឹកនាំបែបប្រជាប្រិយតាមរយៈការប្រើប្រាស់ ជាតិនិយម ដើម្បីទាញអារម្មណ៍ជនរងគ្រោះពីការពិតដែលថា រដ្ឋាភិបាលទាំងអស់នេះកំពុងតែបម្រើឱ្យអ្នកមាន៕

ប្រភព: Bangkok Post ចុះថ្ងៃទី២៧ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៧