Monday, May 12, 2014
កិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ពិនិត្យបញ្ហាសេសសល់ដើម្បីសម្រេចការកសាងសហគន៍អាស៊ានឲ្យបាននៅត្រឹមឆ្នាំ២០១៥
កិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ នៅក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា ក្រោមមូលបទ «ការធ្វើដំណើរទៅមុខដោយឯកភាពឆ្ពោះទៅកាន់សហគមន៍មួយ ដែលប្រកបដោយសន្តិភាព និងវិបុលភាព» បានបិទបញ្ចប់ហើយនៅរសៀលថ្ងៃអាទិត្យទី១១ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៤ ក្រៅពីលទ្ធផលសំខាន់ៗជាច្រើនដែលកិច្ចប្រជុំបានសម្រេច បញ្ហាវិបត្តិនៅក្នុងប្រទេសថៃ ក៏បានក្លាយទៅជាបញ្ហារួមនៅក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានយកចិត្តទុកដាក់ផងដែរ។
យោងតាមការស្នើឡើងរបស់សម្តេចអគ្គមហាសេនាបតីតេជោ ហ៊ុន សែន នាយករដ្ឋមន្ត្រីនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ទាក់ទងនឹងវិបត្តិនយោបាយដ៏ហ្វឹកវរនៅក្នុងប្រទេសថៃ បានជំរុញឲ្យមេដឹកនាំក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានឯកភាព ចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍រួម ដោយអំពាវនាវឲ្យថ្នាក់ដឹកនាំ និងអ្នកនយោបាយប្រទេសថៃ រួមគ្នាដោះស្រាយវិបត្តិដោយសន្តិវិធីកុំឲ្យស្ថានការណ៍កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរថែមទៀត ធ្វើយ៉ាងណានាំប្រទេសមួយនេះ វិលទៅប្រក្រតីភាពឡើងវិញ។
ឯកឧត្តម កៅ គឹមហួន រដ្ឋមន្រ្តីប្រតិភូអមនាយករដ្ឋមន្រ្តី នៅព្រលានយន្តហោះពេលអមដំណើរសម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន ធ្វើមាតុភូមិនិវត្តន៍ពីកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ាន នៅប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា នៅវេលាម៉ោងជាង ៨យប់ ថ្ងៃទី១១ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៤ បានថ្លែងប្រាប់ក្រុមអ្នកសារព័ត៌មានថា នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំចំនួន ៤ដាច់ដោយឡែកពីគ្នា គឺកិច្ចប្រជុំចំហ ចង្អៀត និងកិច្ចប្រជុំជាមួយដៃគូពាក់ព័ន្ធផ្សេងៗទៀតនោះ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន បានស្នើទៅកាន់ប្រមុខដឹកនាំប្រទេសជាសមាជិកអាស៊ានទាំងអស់ ផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ជាសំខាន់ទៅស្ថានការណ៍នយោបាយនៅក្នុងប្រទេសថៃ។ សម្តេចតេជោនាយករដ្ឋមន្រ្តីកម្ពុជា ក៏បានស្នើឲ្យកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ាននេះ ចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមមួយឆ្លើយតបទៅនឹងបញ្ហាដ៏វឹកវរក្នុងប្រទេសភូមិផងរបងជាមួយកម្ពុជាមួយនេះ។ ជាលទ្ធផលមេដឹកនាំប្រទេសអាស៊ានទាំង១០ បានឯកភាពគ្នា ព្រមទាំងចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍ឆ្លើយតបចំពោះវិបត្តិនយោបាយនៅក្នុងប្រទេសថៃតែម្តង។
សូមបញ្ជាក់ថា កិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ បានប្រារព្ធពិធីបើកជាផ្លូវការនៅមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទអន្តរជាតិណៃពិដោ នៅព្រឹកថ្ងៃទី១១ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៤ ដែលព្រះករុណាព្រះចៅស៊ុលតង់ សម្តេច ឯកឧត្តមប្រមុខរដ្ឋ ប្រមុខរដ្ឋាភិបាល និងអគ្គលេខាធិការអាស៊ានត្រូវបានស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្តៅបំផុត ពីសំណាក់ឯកឧត្តមបណ្ឌិត ថេន សេន ប្រធានាធិបតី នៃសាធារណរដ្ឋសហភាពមីយ៉ាន់ម៉ា ដែលជាប្រធានកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ នេះ។
នេះគឺជាលើកទី១ ដែលប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា បានទទួលធ្វើជាប្រធានប្តូរវេនរបស់អាស៊ាន និងធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះរៀបចំកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ាន បន្ទាប់ពីប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា បានក្លាយជាសមាជិកពេញសិទ្ធិរបស់អាស៊ានកាលពី១៧ឆ្នាំមុន។
ថ្លែងនៅក្នុងពិធីបើកកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ ឯកឧត្តមបណ្ឌិត ថេន សេន ក្នុងនាមជាប្រធានកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ បានគូសបញ្ជាក់ពីការធានាឲ្យមាននូវការអនុវត្តយ៉ាងពេញលេញនូវរាល់កិច្ចការ ដែលនៅសេសសល់ ដើម្បីសម្រេចការកសាងសហគមន៍អាស៊ានឲ្យបាននៅត្រឹមឆ្នាំ២០១៥។ កំណត់រាល់វិស័យអាទិភាព ដើម្បីពន្លឿនការអនុវត្តកិច្ចកសាងសហគមន៍អាស៊ាន ដោយពិនិត្យជាថ្មីឡើងវិញទៅលើស្ថានភាពជឿនលឿននៅក្នុងកិច្ចកសាងសហគមន៍អាស៊ាន និងផ្តួចផ្តើមគំនិតចាំបាច់ទាំងឡាយសម្រាប់អនុវត្តន៍នាអនាគតកាល ក្នុងគោលបំណងធ្វើឲ្យអាស៊ានមានសកម្មភាពក្លៀវក្លាព្រមទាំងបង្កើតកម្មវិធីនានា ដើម្បីលើកកម្ពស់ទំនាក់ទំនងក្រៅអាស៊ាន។ ពិនិត្យធម្មនុញ្ញអាស៊ានឡើងវិញ ដើម្បីធានាឲ្យអាស៊ានដើរតាមទាន់សភាពការណ៍ និងសមស្របទៅតាមកាលៈទេសៈដែលប្រែប្រួល។ ត្រួតពិនិត្យឡើងវិញ នៅពាក់កណ្តាលអាណត្តិការប្រែក្លាយអាស៊ានឲ្យទៅជាអង្គការ ដែលយកប្រជាជនធ្វើជាស្នូល និងការបន្តអភិវឌ្ឍន៍ចក្ខុវិស័យ អាស៊ានក្រោយឆ្នាំ២០១៥។
នៅក្នុងសុន្ទរកថា នៃការប្រារព្ធពិធីបើកកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ នោះដែរ ឯកឧត្តមប្រធានកិច្ចប្រជុំក៏បានលើកឡើង ពីការព្រួយបារម្ភចំពោះបម្រែបម្រួលអាកាសធាតុដែលបាន និងកំពុងកើតមានឡើង នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសក្នុងតំបន់ ដែលបញ្ហាទាំងអស់នោះចាំចាច់ យើងទាំងអស់គ្នាបន្តខិតខំរួមគ្នាដោះស្រាយឲ្យខានតែបានចាប់ពីពេលបច្ចុប្បន្ន និងទៅអនាគត។
ដោយឡែក កិច្ចប្រជុំកំពូលពេញអង្គអាស៊ានលើកទី២៤ និងកិច្ចប្រជុំកំពូលចង្អៀតបានប្រារព្ធធ្វើឡើងបន្ទាប់ពីការប្រារព្ធពិធីបើកកិច្ចប្រជុំកំពូលលើកទី២៤ ដែលរបៀបវារៈនៃកិច្ចប្រជុំកំពូលទាំងពីរនោះរួមមាន ទី១ ការពិនិត្យពីការរីកចម្រើននៃការអនុវត្តផែនទីចង្អុលផ្លូវសម្រាប់សហគមន៍អាស៊ាន ផែនការការងារទី២ នៃគំនិតផ្តួចផ្តើមសម្រាប់សមាហរណកម្មអាស៊ាន និងផែនការមេស្តីពីការតភ្ជាប់អាស៊ានទី២ អនាគតនៃសហគមន៍អាស៊ាន និងទី៣ ទំនាក់ទំនងក្រៅតំបន់អាស៊ាន។
សម្រាប់កិច្ចប្រជុំចង្អៀត មេដឹកនាំអាស៊ាននឹងធ្វើការពិភាក្សាលើរបៀបវារៈ ទី១ ការផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈអំពីបញ្ហាតំបន់ និងអន្តរជាតិ និងទី២ ទាក់ទិនទៅនឹងកិច្ចប្រជុំកំពូលនៃប្រទេស G-20 ឆ្នាំ២០១៤ ដែលនឹងធ្វើឡើងនៅប្រទេសអូស្រ្តាលីក្នុងខែវិច្ឆិកាខាងមុខ។
ក្រោមប្រធានបទឆ្ពោះទៅមុខរួមគ្នាទៅកាន់សហគមន៍មួយប្រកបដោយសន្តិភាព និងវិបុលភាពកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ បានចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមចំនួន១៤ ចំណុច ដែលក្នុងនោះប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអាស៊ានបានពិភាក្សាគ្នាប្រកបដោយផ្លែផ្កាក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ ដោយបានផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងច្បាស់លាស់លើការសម្រេចចិត្តទាន់ពេលវេលា នូវសហគមន៍អាស៊ានត្រឹមឆ្នាំ២០១៥ ការពង្រឹងស្ថាប័នអាស៊ាន និងប្រមើលមើលទិសដៅយុទ្ធសាស្រ្តសម្រាប់សហគមន៍អាស៊ានក្រោយឆ្នាំ២០១៥។ ប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអាស៊ានក៏បានផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈស្តីពី បញ្ហាតំបន់ និងអន្តរជាតិ ពិសេសបានពិភាក្សាអំពីការបន្តពង្រឹង និងធ្វើឲ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅនូវទំនាក់ទំនងជាមួយដៃគូខាងក្រៅរបស់អាស៊ាន។ ឆ្ពោះទៅកាន់សហគមន៍អាស៊ានមួយប្រកបដោយសន្តិភាព និងស្ថេរភាពបានគូសបញ្ជាក់ពីសារសំខាន់ នៃសាមគ្គីភាពអាស៊ាន ដែលជាមូលដ្ឋានសម្រាប់រាល់កិច្ចខិតខំក្នុងការលើកកម្ពស់ សន្តិភាព និងស្ថេរភាព ការពង្រឹងវិបុលភាពសេដ្ឋកិច្ច និងពង្រឹងការចុះសម្រុងគ្នាក្នុងសង្គម ព្រមទាំងអភិវឌ្ឍន៍រួមគ្នាក្នុងចំណោមប្រជាជនអាស៊ានទាំងអស់។
ប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលក៏បានគូសបញ្ជាក់ពីសារសំខាន់ ក្នុងការចាត់វិធានការរួម ឈានដល់សន្តិសុខគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ តាមរយៈការទទួលខុសត្រូវរួមរវាងរដ្ឋជាសមាជិកអាស៊ាន ពិសេសការផ្តល់នូវជំនឿជឿជាក់ដើម្បីឲ្យអាស៊ានពង្រឹង ប្រជាធិបតេយ្យនីតិរដ្ឋអភិបាលកិច្ចល្អ គោរព និងការពារសិទ្ធិមនុស្ស និងសេរីភាពមូលដ្ឋានផ្សេងៗដោយប្រកាន់ខ្ជាប់នូវ គោលការណ៍ នៃកិច្ចពិភាក្សាកិច្ចសហប្រតិបត្តិការការមិនជ្រៀតជ្រែកកិច្ចការផ្ទៃក្នុង និងអព្យាក្រឹត្យភាពដូចដែលបានចែងក្នុងធម្មនុញ្ញអាស៊ាន។ នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ នេះផងដែរ ប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអាស៊ានក៏បានទទួលស្គាល់ផងដែរ នូវតម្រូវការក្នុងក្របខណ្ឌគតិយុត្តិទាំងស្រុងរបស់ធម្មនុញ្ញឲ្យចូលជាធរមាន តាមរយៈការផ្តល់សច្ចាប័នឲ្យបានពេញលេញនូវលិខិតូបករណ៍ ដែលមិនទាន់ចប់សព្វគ្រប់ពីសំណាក់រដ្ឋជាសមាជិកអាស៊ាន។ ប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអាស៊ាន ក៏បានស្វាគមន៍ចំពោះការបង្កើតក្រុមការងារជាន់ខ្ពស់ ស្តីពីការពង្រឹងលេខាធិការដ្ឋានអាស៊ាន និងត្រួតពិនិត្យអង្គការអាស៊ាន និងការចាប់ផ្តើមការងាររបស់ខ្លួននៅឯកិច្ចប្រជុំលើកដំបូង កាលពីថ្ងៃទី១៨ ដល់ថ្ងៃទី២០ មីនា ឆ្នាំ២០១៤ នៅទីក្រុងយ៉ាន់ហ៊្គូនប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា។ ជាមួយគ្នានេះប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអាស៊ានក៏បានស្វាគមន៍ផងដែរ ចំពោះការបង្កើតមជ្ឈមណ្ឌលសកម្មភាពមីន តំបន់អាស៊ាន (ARMAC) ដែលជាមជ្ឈមណ្ឌលតំបន់នាំមុខគេក្នុងសកម្មភាពមីន។
ទន្ទឹមនិងនេះមេដឹកនាំអាស៊ានក៏បានទទូចសុំឲ្យ ARMAC ដើរតួនាទីស្នូលយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការធ្វើឲ្យអាស៊ានក្លាយជាតំបន់គ្មានគ្រាប់មីន និងកាកសំណល់ផ្ទុះពីសង្រ្គាម (ERW) តាមរយៈវិធានការ និងកសាងសមត្ថភាពរួមគ្នា។ លើគំនិតផ្តួចផ្តើមសម្រាប់សមាហរណកម្មអាស៊ាន មេដឹកនាំអាស៊ានបានបញ្ជាក់ឡើងវិញនូវការគាំទ្រក្នុងការអនុវត្តផែនការការងារទី២ នៃគំនិតផ្តួចផ្តើមសម្រាប់សមាហរណកម្មអាស៊ានឆ្នាំ២០០៩ ដល់ឆ្នាំ២០១៥ និងស្វាគមន៍ចំពោះការបញ្ចប់ការត្រួតពិនិត្យពាក់កណ្តាលអាណត្តិ។
ក្រោយពីការត្រួតពិនិត្យ ប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអាស៊ានរង់ចាំមើលការអនុវត្តគំនិតផ្តួចផ្តើមសម្រាប់សមាហរណកម្មអាស៊ាន ប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពរហូតដល់ឆ្នាំ២០១៥ និងបានកោតសរសើរនូវការផ្តួចផ្តើមឲ្យមានការពិភាក្សាស្តីពីការបង្កើតគោលដៅ និងផែនការការងារសម្រាប់ផ្តួចផ្តើមសម្រាប់សមាហរណកម្មអាស៊ានក្រោយឆ្នាំ២០១៥។ អាស៊ាននៅក្នុងបរិបទតំបន់ និងសកល មេដឹកនាំអាស៊ានបានបង្ហាញពីសាមគ្គីភាពអាស៊ានក្នុងការថែរក្សាស្ថិរភាពនយោបាយនៅក្នុងរដ្ឋជាសមាជិកអាស៊ាន និងគាំទ្រការផ្លាស់ប្តូររបបនយោបាយដោយរលូននៅក្នុងរដ្ឋជាសមាជិកនីមួយៗ។ ជាមួយគ្នានេះ មេដឹកនាំអាស៊ានក៏បានកត់សម្គាល់ពីវឌ្ឍនភាពការងារ ក្នុងការអនុវត្តសេចក្តីថ្លែងការណ៍ស្តីពីការប្រតិបត្តិរបស់ភាគីនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូង (DOC) ដែលនឹងរួមចំណែកដល់សន្តិភាពស្ថេរភាព និងសន្តិសុខដែនសមុទ្រសេរីភាពនៃការធ្វើចរាចរ និងសេរីភាពហោះហើរនៅក្នុងតំបន់។
មេដឹកនាំអាស៊ានក៏បានកោតសរសើរផងដែរ ចំពោះកិច្ចពិភាក្សាផ្លូវការ ដែលកំពុងតែបន្តរវាងអាស៊ាន និងចិនស្តីពីការអភិវឌ្ឍក្រមប្រតិបត្តិនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូង (COC) និងរង់ចាំមើលការបញ្ចប់ក្រមប្រតិបត្តិនោះក្នុងពេលឆាប់ៗ។ នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូល អាស៊ានលើកទី២៤ នោះដែរ មេដឹកនាំអាស៊ានបានស្វាគមន៍ចំពោះការរៀបចំឲ្យមាន ការជួបជុំគ្រួសារនៅទីកន្លែងកម្សាន្តលើភ្នំមួយនៅកូរ៉េខាងជើងកាលពីខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៤ កន្លងទៅ ប៉ុន្តែបានបង្ហាញពីកង្វល់ជុំវិញការវិឌ្ឍនៅឧបទ្វីបកូរ៉េនាពេលថ្មីៗនេះ ជាពិសេសការដាក់ដំណើរការមីស៊ីលស្គុដ ដែលរំលោភសេចក្តីសម្រេចរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ក្នុងការហាមការបាញ់កាំជ្រួចផ្លោង។ ជាមួយគ្នានេះប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអាស៊ាន បានអំពាវនាវដល់ភាគីទាំងអស់ឲ្យប្រកាន់ខ្ជាប់យ៉ាងពេញលេញ នូវសេចក្តីសម្រេចរបស់ក្រុមប្រឹក្សាសន្តិសុខអង្គការសហប្រជាជាតិ និងសេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមនៃកិច្ចពិភាក្សា ៦ភាគី កាលពីថ្ងៃទី១៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៩៥។ ទន្ទឹមនឹងនេះ មេដឹកនាំអាស៊ានបានគូសបញ្ជាក់ពីសារសំខាន់ នៃកិច្ចពិភាក្សា និងបង្កើតបរិយាកាសមួយដែលនឹងនាំមកនូវការចាប់ផ្តើមកិច្ចពិភាក្សា ៦ភាគីឡើងវិញឲ្យបានឆាប់ ដែលនឹងត្រួសត្រាយផ្លូវសម្រាប់ការរំសាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរនៅឧបទ្វីប។ លើការកសាងស្ថាប័នអាស៊ានសម្រាប់សហគមន៍អាស៊ាន មេដឹកនាំអាស៊ានបានលើកទឹកចិត្តឲ្យបន្តពង្រឹងតួនាទីរបស់អគ្គលេខាធិការអាស៊ាន និងលេខាធិការដ្ឋានអាស៊ាន តាមរយៈការផ្តល់កិច្ចសហការ និងសម្របសម្រួលពីសំណាក់រដ្ឋ ជាសមាជិកអាស៊ានកាន់តែប្រសើរជាងមុន ក្នុងការធ្វើការសម្រេចចិត្តលើកិច្ចព្រមព្រៀងនានា និងតាមរយៈការត្រួតពិនិត្យ និងរាយការណ៍ពីវឌ្ឍនភាពកិច្ចការរបស់អាស៊ាន ក្រោមសរសរទ្រូងនីមួយៗក៏ដូចជា ទំនាក់ទំនងជាមួយដៃគូសន្ទនា និងដៃគូខាងក្រៅ។
ដោយឡែកនៅក្នុងចក្ខុវិស័យសម្រាប់អនាគតរបស់អាស៊ាន ប្រមុខរដ្ឋប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអាស៊ានបានបញ្ជាក់សាជាថ្មីនូវការប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើដំណើរទៅមុខ ដើម្បីអនុវត្តន៍ផែនការលម្អិតរបស់សហគមន៍អាស៊ានឲ្យបានឆាប់រហ័ស និងប្រកបដោយគុណភាព និងទទួលបានដោយជោគជ័យពេញលេញនូវការកសាងសហគមន៍អាស៊ានត្រឹមឆ្នាំ២០១៥។
ជាមួយគ្នានេះមេដឹកនាំអាស៊ានបន្តសង្កត់ធ្ងន់អំពីតម្រូការ នៃការបង្កើតចក្ខុវិស័យអាស៊ានសម្រាប់សម័យក្រោយឆ្នាំ២០១៥ ដែលអាចថែរក្សាបាននូវភាពទាក់ទងកិត្តិស័ព្ទ និងតួនាទីស្នូលរបស់អង្គការ នៅក្នុងសហគមន៍ប្រជាជាតិសកលនាពេលអនាគត ក៏ដូចជាការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់មេដឹកនាំទាំងអស់ ក្នុងការប្រែក្លាយអង្គការរបស់យើងទៅជាអាស៊ានមួយ ដែលយកប្រជាជនជាស្នូលយ៉ាងពិតប្រាកដ។
សូមបញ្ជាក់ថា មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់រាជរដ្ឋាភិបាលដែលអមដំណើរសម្តេចតេជោនាយករដ្ឋមន្ត្រីទៅចូលកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានលើកទី២៤ នៅសហភាពមីយ៉ាន់ម៉ារួមមាន ឯកឧត្ដមហោ ណាំហុង ឧបនាយករដ្ឋមន្ត្រី រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេស និងសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិ ឯកឧត្ដម ស៊ុន ចាន់ថុល ទេសរដ្ឋមន្ត្រី រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម ឯកឧត្ដម អូន ព័ន្ធមុនីរ័ត្ន រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច និងហិរញ្ញវត្ថុ ឯកឧត្ដម ហង់ ជួន ណារ៉ុន រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងអប់រំ យុវជន និង កីឡា និងសមាជិកជាន់ខ្ពស់ដទៃទៀតនៃរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា៕
In elections, beauty is in the eye of the beholder
Conducting a fair election is never easy (witness the dispute over the 2000 presidential election in the US). But it is particularly difficult in poor countries, and especially in poor countries that have recently emerged from, or are still trying to emerge from, conflicts.
But despite these common difficulties, the elections in these countries are evaluated according to quite different standards by rich-country politicians who have appointed themselves as international electoral supreme courts. Consider the following examples.
Afghanistan
Afghanistan held presidential and council elections on April 5. For the previous presidential election in 2009, there were more than 1000 international observers. This time there were almost none, largely because of fear of attack by reactionary militias opposed to any sort of election.
The US National Democratic Institute withdrew all of its international staff, leaving only 80-100 local employees to monitor eight provinces. The International Republican Institute had no monitors.
The Asian Network for Free Elections announced that it was deploying only seven or eight observers, all of whom would remain in the capital. The International Foundation for Electoral Systems, which since 2002 has been assisting with training in things like voter registration and poll worker skills, was reported to have sent all its advisers out of the country before the election. Democracy International said it was keeping 16 observers in Afghanistan, but they would not go out on election day.
A 15-member mission of the Organisation for Security and Cooperation in Europe was reduced to seven after a militia attack killed an election observer. The European Union sent 16 observers, but the head of the group announced that they would not go out during the election.
Even international media largely avoided sending reporters, partly out of fear of attack and partly because of an editorial focus on Syria and Ukraine.
The United Nations Assistance Mission in Afghanistan announced that monitoring relied “entirely” on local monitors. But while the number of Afghan observers was reported as more than 200,000, most of them were not neutral but were official or unofficial supporters of particular parties or candidates.
Only about a third of Afghans who voted were women. The Free and Fair Election Forum of Afghanistan (FEFA) reported prior to the election that women also faced many obstacles to being candidates. Of 272 female provincial council candidates it interviewed, 67 said they were intimated through “threatening phone calls and night letters from a number of MPs, members of Provincial Councils and insurgent groups” as well as “hate speeches and negative preach[ing] by Mullahs, tribal elders, district governors and some illegal armed groups”. The women candidates reported that some electoral commission staff discriminated among candidates “based on gender, race, regional and political affiliation”.
A second FEFA report prior to the election criticised the electoral commission for a lack of voter education activities, resulting in many districts having a “significantly low level of awareness of electoral process and electoral timeline”. FEFA also noted that the most common violation of electoral laws (56%) was candidates making use of government resources. The organisation observed 123 campaign events and noted “violations including threats, abuse of public resources and negative campaign[ing] in 26”. (The above information on Afghanistan election conditions is taken from http://www.afghanistan-analysts.org/under-fire-the-status-of-the-2014-election-observation.)
About 58% of eligible voters actually cast a ballot.
The day after the election, all the problems were forgotten. US President Barack Obama praised it, saying that it “represent[s] another important milestone in Afghans taking full responsibility for their country as the United States and our partners draw down our forces … These elections are critical to securing Afghanistan’s democratic future …”
British Foreign Secretary William Hague said, “It is a great achievement for the Afghan people that so many voters, men and women, young and old, have turned out in such large numbers …”
The UN Security Council issued an effusive statement full of praise such as “The members of the Security Council applaud the Afghan-led efforts to prepare for and hold these elections and recognize the important role of the Afghan electoral institutions … as well as the support provided by international partners.”
Officials from the EU, India, Canada and NATO (and probably others) were similarly enthusiastic.
Iraq
Iraq held national elections on April 30. Sixty percent of eligible voters cast a ballot. During the time from the new year to the election, approximately 1000 Iraqis per month were killed in political violence. If there were significant numbers of international observers present for the voting, I have not been able to find a reference to this.
After casting his vote, Prime Minister Nouri al-Maliki declared: “Our victory is ensured, but we still need to determine how big this victory will be.”
Maliki had reason for confidence: a record of coming out on top even when the voters prefer someone else. In December 2005, parliamentary elections gave a plurality to the United Iraqi Alliance, which nominated Ibrahim al-Jaafari as prime minister. However, factional divisions forced Jaafari out in April 2006. After the four leading replacement candidates were interviewed by the CIA, the US ambassador endorsed Maliki, and he was installed as prime minister.
In June of the same year, the International Committee to Protect Journalists wrote to Maliki, complaining about his government’s “disturbing pattern of restrictions on the press” and “imprisonment, intimidation, and censorship of journalists”. Maliki responded in August by banning television stations from showing bloodshed in the country.
In the 2010 parliamentary election, Maliki’s party came second in the vote. Not an insoluble problem: in backroom negotiations that took more than nine months, it was eventually agreed that Maliki should continue in the job. Two months later, a spokesperson declared that, to encourage democracy, Maliki would not be a candidate in the 2014 election (it seems he changed his mind).
“Neither Maliki, nor other candidates, spent much campaigning time trying to establish their governance credentials with war-weary voters”, Martin Chulov reported in the 30 April Guardian. He also noted:
“Already disenfranchised since the ousting of Saddam Hussein 11 years ago, which led to Iraq’s long-marginalised Shia majority taking over, Sunni Iraqis claim this election has failed to re-absorb them into the body politic, or to share power.
“Sunni communities in Anbar and in some provinces south of Baghdad say Iraq’s Shia-led military makes little distinction between them and insurgents. A Maliki-led crackdown on civil protests in Anbar last December exacerbated their fears.
“‛What is the point of voting,’ said Ali Mansour, a Ramadi resident. ‛All we would be doing is giving legitimacy to Maliki. He is ensuring that the country will be torn apart.’”
The US secretary of state, John Kerry (who doesn’t live in Iraq), disagreed. He said that, by voting, those Iraqis who did vote sent “a powerful rebuke to the violent extremists who have tried to thwart the democratic process and sow discord in Iraq and throughout the region”.
(Several days later, the speaker of the Iraqi parliament, Osama al-Nujefi, presented the US ambassador with his concerns about a large number of complaints regarding mishandling of ballot boxes. Nujefi also said that security forces had prevented observers from entering a number of polling stations.)
The UN Security Council backed Kerry in applauding: “The members of the Security Council welcome the holding of timely parliamentary elections in Iraq on 30 April, and commend the people of Iraq for demonstrating their commitment to a peaceful, inclusive and democratic political process.”
(Information for people who are not used to reading diplomatic weasel words: the statement did not say that the Iraqi elections were “peaceful, inclusive and democratic”. It said that the act of voting indicated that Iraqis would like a “peaceful, inclusive and democratic” political process. I hope they will get that wish some day, but in the meantime the Security Council has an escape clause if it is revealed that the election results were grotesquely rigged.)
Cambodia
In the National Assembly elections in Cambodia on July 28, 2013, more than 68% of eligible voters participated (more than in Afghanistan or Iraq). This election had many many fewer international observers, 292, than previous elections. This is presumably for one or both of two reasons: (1) confidence among previous observers that the elections would be conducted fairly, or (2) the campaign by opposition leader Sam Rainsy urging that there be no international observers for this election.
There were, however, very many national observers. First of all, there were representatives of the parties competing in the election. The NEC accredited 18,012 representatives from the opposition Cambodian National Rescue Party (CNRP), plus 14,839 representatives from Funcinpec and lesser numbers from smaller parties. Later, at their request, the NEC added another 9931 observers from the Sam Rainsy Party and 4780 observers from the Human Rights Party, even though those parties had earlier merged into the CNRP. The main opposition party alone thus had nearly 33,000 observers at the country’s 19,000 polling stations. As well, election-monitoring NGOs, most of them hostile to the governing party, had more than 40,000 accredited observers – an average of more than two per polling station.
All of these observers were allowed to be present during the counting of votes. At every single polling station, all of the observers signed the official forms certifying that the votes had been counted and recorded accurately. At each subsequent stage of compiling the votes, the totalling was similarly observed by and endorsed by independent and/or pro-opposition supporters.
Strangely, however, I can’t recall the US or the EU or the UN issuing any ringing endorsements of the Cambodian elections. I think that Obama’s third undersecretary for colonial mismanagement might have indicated that his boss was pleased that there hadn’t been a lot of people killed on voting day, but that was about it. (And the statement didn’t mention that the small amount of election-day violence was caused by opposition supporters.) Cambodian opposition leaders continue circling the globe, telling gullible politicians that they were cheated out of victory but refusing to specify the details of where they think their representatives signed inaccurate vote totals.
What should we conclude?
Given these quite different standards that some governments apply to elections in countries like Cambodia, what are we to conclude? One possible conclusion would be that the leaders of these countries are not really mainly concerned about democracy, but mostly about how well or badly poor-country governments are carrying out the wishes of those rich-country leaders.
By Allen Myers
Selected Extempore Comments by Samdech Techo at the Birthday Anniversary of the Buddhist Headmonk Samdech Luas Lay at Sansam Kosal Pagoda, Phnom Penh
[Unofficial Translation]
CNV: 12/05/2014
This is a remarkably auspicious day that once again the students of Samdech Luas Lay, one of our chief Buddhist monks, have celebrated for him his 100th birthday anniversary on this day of 14 on the full moon of Pisakha of the year of horse in the Buddhist year of 2558 or May 12, 2014. I could recall that on his 94th birthday anniversary in 2007, I did mention that we should choose the best time for this anniversary for Samdech Preah Dhama Likhet Luas Lay in the full moon time of this month and year. Dr. Pen Siman sent me an SMS inquiring what to do with the 100th anniversary of Samdech Luas Lay.
In my reply, I made it clear that we must make sure the anniversary take place at the best date and time. Although it was hard, we still did a good job choosing the best one. Yesterday I was in Myanmar attending the ASEAN Summit but now I am here for the celebration. Taking this opportune moment I would like to thank the organizing commission headed by Samdech Preah Pothivang Am Lim Heng for making sure everything is going according to schedule and protocol. It has been 7 years now since when we last celebrated the event and many had passed away.
At the age of 99 years old, Samdech Luas Lay is still in good health. When my father passed away, Samdech Preah Dhama Likhet, accompanied by the Chief Monk Nun Nget, came to my house to provide sermon to my father’s soul. That is unforgettable. Just now, HE Min Khin read the biography of Samdech Luas Lay already. I do not have much to say. Today it is important that we are gathering here to celebrate the birthday anniversary for Samdech Preah Dhama Likhet Luas Lay. I hope that all of his students and I would offer more merit by becoming his grateful students through the celebration of the 100th birthday anniversary of Samdech.
In fact, on the way here, my wife and I were discussing about our children’s request to organize for us the Buddhist ritual of four requisites (clothing, consumption stuff, shelter and medicine). We did agree to the proposal requested on their behalf by one of my daughters in law to organize the ritual in 2012 but it turned out my father’s heath worsened. We decided to postpone. Already celebrated my father’s parting anniversary, my wife and I are now of the opinion that we should allow our children to do for us whatever ritual they wish to. I also recall that my wife and I celebrated the Buddhist ritual of four requisites for my parents when my father was 60 years of age. Now that I am over 60, I should allow them to. If it were not for the dye, my hair would be seen whitish all over.
I do not have more to say. We cannot keep Samdech Luas Lay in his 100 years of age waiting for us. I had a muscle cramp when I gave my respect to Samdech and the fact that my schedule has been busy – Myanmar yesterday, this morning to welcome HM the King back from France, now I am here. I cannot bestow you with medals in this moment. I wish in this auspicious occasion the best wishes of longevity and good health to Samdech Preah Dhama Likhet Luas Lay. Though, his two eyes can’t see, but his memory is far brighter than those with eyes to see. I wish the four Buddhist blessings to all head and chief monks who have taken parts in this auspicious occasion./.
Subscribe to:
Posts (Atom)